Gisteren hielden we een klein experiment. Wat drink je bij een met paddestoelen en spek klaargemaakte fazant? Riesling natuurlijk, maar er is Riesling en Riesling. In onze kast lag nog een fles Trimbach, Cuvée Frédéric Emile 1999, die we enige jaren geleden zelf op domein gekocht hadden. Aangezien er ook nog een proeffles Riesling stond, Ansgar Clüsserath Steinreich Riesling 2005, besloten we er maar een proeverij van te maken: Elzas versus Moezel, Frankrijk tegenover Duitsland. Uitkomst: wat mij betreft Duitsland 1 – 0, voor Nico 0 – 0.
De fazant bleek na bereiding een beetje droog, met een bittertje in de smaak, typisch wild. De Trimbach bleek er absoluut niet bij te passen. We hadden eigenlijk verwacht van wel, maar deze Elzasser bleek zo atypisch en streng dat we ons zelfs wanhopig afvroegen: wat moeten we hiermee? Was deze zeven jaar oude Riesling nog in een ‘slaapfase’, over zijn top of gewoon niet goed? Wijnen van Trimbach staan bekend als ‘Calvinistisch’, streng en droog, maar zo heftig als zondagavond hadden we het nog niet meegemaakt. Ik vroeg me werkelijk af: weet ik eigenlijk wel iets van wijn? Wat moet ik nu met die Trimbach? Plezier bij de fazant gaf hij niet, maar toch is het een wijn van een topdomein. Waarbij en wanneer we de volgende fles Cuvée Frédéric Emile zullen openmaken, is ons op dit moment nog geheel duister.
De Riesling van Ansgar Clüsserath, gemaakt door dochter Eva op het familiedomein in Trittenheim aan de Moezel, gaf veel meer plezier. Uiteindelijk vonden we hem iets te lief voor bij de fazant, maar een betere partner dan de strenge Trimbach. We besloten dat als we moesten kiezen, het de Clüsserath zou moeten worden. Nico vond ‘m eigenlijk te zoet, maar de Trimbach was ook hem te streng. Stiekem hadden hij eigenlijk beide wijnen willen mengen: een strenge Elzasser met een zoetere Moezelwijn, om zo de beste combinatie met het bittere en het droge van het fazantenvlees te krijgen. Aan deze ketterij hebben we ons maar niet overgegeven….
Al met al was het een vreemde ervaring: van de Elzasser Rieslings, die als zoeter dan hun Duitse tegenhangers bekend staan, kozen wij nu net de droogste, de strengste. Van de droge Moezelrieslings kozen wij er één die weliswaar een restzoetwaarde onder de toegestane 9 gram suiker per liter heeft, maar met zijn 6 gram suiker per liter en door zijn fruitigheid en ‘aromatische expressie’ wel zoet overkomt.
Voor de liefhebbers hieronder nog wat proefnotities.
Trimbach, Cuvée Frédéric Emile 1999: 12,5% alcohol, geur van naaimachineolie en citroen, stalig van smaak, gesloten in de afdronk, weinig plezier gevend, zeker niet te drinken op een terras.
Ansgar Clüsserath, Steinreich Riesling trocken 2005: 12% alcohol, geur van tropisch fruit en sappige appels, heel klein bittertje van grapefruit in de afdronk, veel diepgang. Geschikt als aperitief, wel nog erg jong. Interessant om deze nog minstens een jaar weg te leggen.
Wijnen van Ansgar-Clüsserath zijn in Nederland op diverse plaatsen te krijgen.
Ed van Wijnerij zegt
Mariëlla,
Die volgende fles Trimbach, Cuvée Frédéric Emile 1999 zou ik gelijk uit de kelder halen, en nu gaan proeven.
Volgens mij was die fles die jij vandaag dronk niet representatief hoe deze wijn zou moeten smaken.
Ed,
Die een groot Trimbach en Hugel liefhebber is maar de Trimbach, Cuvée Frédéric Emile 1999 persoonlijk niet kent.
En die momenteel achter een glas 2005 Brauneberger Juffer Spätlese Trocken van Weingut Bollig-Prüm uit Trittenheim zit, welke een opmerkelijk frisheid bezit, met mooie zuren, die ruikt en smaakt naar bloemen en citrusvruchten, alsof ik het voorjaar in mijn glas heb.
Mariëlla zegt
Ed, we gaan de laatste fles a.s. zondag proberen, met zuurkool met fruit erin. Het houdt ons ook bezig, ik meld het resultaat!
maarten zegt
Waarom Riesling? En geen rode bourgogne bij dit gerecht?
Wel een fijne smaakaanduiding ‘naaimachine-olie’!!
Mariëlla zegt
We hadden nu eenmaal die Trimbach, Maarten, daar ging het ons om! Maar een rode bourgogne had misschien best wel lekker geweest. Zal ik eens onthouden voor de volgende keer!