Met al die boekrecensies – morgen weer één, van een ’thriller die zich afspeelt in de internationale wijnwereld – zou je nog vergeten dat er hier thuis ook nog wel eens wijn gedronken wordt.
Nou, wijn…. Technisch gesproken is het drankje dat wij de afgelopen dagen als apéritief en soms ook als digestief dronken, geen wijn.
Wij brachten het drankje, een cartagène, deze zomer mee van de Cave de Vignerons in Aguessac. Het is een traditioneel drankje en wordt in diverse (zuid)Franse streken nog gemaakt, vooral in de Cevennen en de Languedoc. Daar heet het cartagène, elders heeft het andere namen. De overkoepelende naam is mistelle, wat voor de Tweede Wereldoorlog ook in prijslijsten van Nederlandse wijnhandelaren voorkwam. Mistelles zijn dranken waarbij aan verse druivenmost gedistilleerde alcohol is toegevoegd.
Op een Franse website van lekkernijen vond ik de volgende omschrijving: C’est un apéritif traditionnel du midi qui a sa place dans les armoires et les buffets de toutes les grand-mères. Een plaatsje in de buffetten van alle grootmoeders dus. Dat komt aardig overeen met die populariteit bij ons tussen 1900 en 1940. Men drinkt het in Frankrijk als aperitief of bij een stukje foie gras.
Op het blog van Chateau Langlade vond ik het volgende traditionele recept van père Laville: Neem 1 liter alcohol van 90°, meng dat met 6 liter druivenmost, en pas de hoeveelheden aan om op een eindresultaat van 22% uit te komen. Laat dit 1 à 2 jaar rijpen in kleine vaten van 12 tot 25 liter (bombonnes); in het begin ’s avonds en ’s morgens doorroeren, later van tijd tot tijd. Na 1 à 2 jaar filteren en bottelen en dan nog 1 jaar op fles laten ouderen.
Onze fles had slechts 16% en had niet zo lang gelegen. Ter plekke, op een heel warme dag, na een paar uur kanoën op de Tarn, vond ik het een zalig drankje. Toen we recent de meegebrachte fles hier in Nederland openden, vond ik het toch wat erg zoet en een beetje tegenvallen. Ik had meer een portachtige smaak in mijn hoofd, maar daar leek het zeker niet op. Ik vond vooral het zoete druivensap overheersen, en verder was er weinig aanwezig om tegenwicht te bieden. Voor het eerst ervoer ik wat veel vakantiegangers hebben als ze wijn uit hun vakantieoord meer terug nemen: dat de wijn toch anders, minder, smaakt dan daar. Maar als ik weer eens in Aguessac ben, zal ik zeker eens verder informeren naar plaatselijke cartagènes. Want van oude traditionele drankjes ben ik meestal wel gecharmeerd.
