Italiaanse geneugten

Als ik vertel dat proeven hard werken is, word ik regelmatig meewarig aangekeken. ‘Meid, stel je niet aan: lekker wijn drinken is toch geen werk, dat is lol!’ Maar ga maar eens serieus op een middag 49 wijnen beoordelen en je piept wel anders. Bovendien is wijn proeven achter een rustige tafel tijdens de vinologenopleiding ook nog eens heel anders dan op een zonnige zondagmiddag, staand in een volle ruimte, met in je ene hand een glas, in de andere een pen, en nergens ruimte om je vel met notities te laten. Tel daar nog bij een tasje met camera en papieren (op je rug) en zie dan maar eens te proeven zoals je dat op de opleiding geleerd is!

Vorige week zondag bezochten Nico en ik een proeverij van Margaret Wines, aangesloten bij Les Genereux. Hans Janssen had als thema Italië gekozen, en Italiaanse wijnen hebben we geproefd!! Beneden in de winkel 25 Noord-Italiaanse, op de eerste verdieping 24 Zuid-Italiaanse kanjers.
Mijn interesse dit keer was speciaal de witte wijnen, aangezien we voldoende rood in huis hebben. En gelukkig werden we op onze wenken bediend: er stond een prachtige selectie witte wijnen, hoewel we uiteindelijk toch ook voor een paar rode exemplaren gevallen zijn.
Ik ga jullie niet vermoeien met alle proefnotities van die middag, maar zal er een aantal uitlichten. De toppers onder de witte wijnen waren voor ons de wijnen van Azienda Agricola Monte del Frá en de Vernaccia di San Gimignano’s van Panizzi.
De ‘wijnboerderij’ Monte del Frá ligt in het gebied Custoza, aan de oostkant van het Gardameer, 15 km van het centrum van Verona. Het bedrijf werd in 1958 door de broers Eligio en Claudio Bonomo opgericht en omvat tegenwoordig zo’n 100 ha. Vooral de Cà del Magro 2006 beviel ons uitstekend. Hij is gemaakt van 50% garganega en 50% andere druiven in min of meer gelijke hoeveelheden, waaronder trebbiano toscano, cortese (fernanda), chardonnay, riesling en sauvignon blanc. De gisting en rijping van de verschillende druivenrassen is niet gelijk: chardonnay, riesling en sauvignon gisten en rijpen in kleine Franse vaten, de andere druivenrassen krijgen een gisting met temperatuurcontrole in roestvrijstaal. Zodra al deze basiswijnen uitgerijpt zijn, wordt een blend gemaakt.
De neus van de Cà del Magro is mineralig en je ruikt iets van citrusfruit, de kleur is bleekgeel (als veel Italiaanse witte wijnen) en de smaak is vol, maar ook fris en fruitig. Het leek ons een uitstekende wijn bij pastagerechten met kaas en artisjok, wat we binnenkort gaan uitproberen.

Beter nog bij datzelfde pastagerecht leek ons de Vernaccia di San Gimignano 2006 van Azienda Agricola Panizzi. Ook deze wijn had een mineralige neus, was bleekgeel van kleur en vol van smaak, maar had bovendien een bepaalde strakheid die we in gedachten goed vonden combineren met kaas en artisjok. Het karakteristieke Italiaanse bittertje ontbrak ook hier niet. De Vernaccia-wijnen kunnen laf en simpel zijn, hoewel het gebied toch de DOCG-status heeft. Bij deze Vernaccia was dit echter absoluut niet het geval! Deze wijn heeft geen hout gezien en rijpte vijf maanden op zijn gist in roestvrijstalen tanks.

Na al dit heerlijke wits bleek er bij de rode-wijnenronde ook nog een leuke verrassing: wij waren erg onder de indruk van de wijnen van het bedrijf Stefano Accordini. Het bedrijf ligt in de Veneto in Noord-Italië en maakt vooral Valpolicella’s, in alle soorten: gewone Classico, Amarone en Recioto. We kochten twee van deze roden: de Passo 2004, een mix van traditionele druiven en cabernet sauvignon en merlot, waardoor deze wijn als een IGT, het Italiaanse equivalent van de Vin de Pays) op de markt gebracht wordt; en de Amarone della Valpolicella Classico 2004.
Net als voor Amarone hebben de druiven van de Passo een drogingproces na het plukken achter de rug. De druiven werden met de hand geoogst in de eerste week van oktober 2004 en daarna op een zolder veertig dagen lang gedroogd aan de lucht. Daarbij gaat tot een kwart van het oorspronkelijke gewicht (vocht) verloren en drogen de druiven iets in. Daardoor neemt het percentage suikers ten opzichte van het vocht toe, en kan een hoger alcoholpercentage en een hoger percentage restzoet bereikt worden bij de vinificatie. De Passo heeft dan ook nog 8 gram suiker per liter restzoet bij een alcoholpercentage van 14,6%.
Voor de Amarone werden de druiven al eind september 2004 geoogst, waarna ze 120 dagen hebben liggen drogen! Pas in de eerste weken van januari 2005 is er geperst. Deze wijn heeft dan ook een alcoholpercentage van 15,5% en een restsuikergehalte van 9 gram per liter. Deze wijn gaat onze wijnkast in, om er hopelijk pas over een jaar of tien uit te komen. Maar dikke kans dat we zo lang niet kunnen wachten.

Al met al was deze middag een uitstekende en langverwachte serieuze kennismaking met Italiaanse wijnen. Heel langzaam gaat het wijnland Italië nu iets voor me leven, en ik wil er absoluut nog verder kennis mee maken!