Middagje Bloem

Afgelopen zaterdagmiddag liep ik een paar uur mee in de winkel, ter gelegenheid van het vijfjarig jubileum van Henri Bloem op de Adr. van Ostadelaan. Na een lange geschiedenis aan de Oudegracht en in de Hamburgerstraat verhuisde de Utrechtse wijnwinkel in 2004 naar de buitenwijken, met veel succes. Om dat succes te vieren stonden een aantal fraaie wijnen uit 2004 open om te proeven en gold er een leuke aanbieding. Bovendien was een paar extra handjes wel nuttig.

En daar sta je dan, met al je wijnkennis. Op zaterdagmiddag in de winkel, en je blijkt allerlei verschillende competenties te moeten aanboren. Niet dat ik dat niet verwacht had, maar het levert toch situaties om over na te denken én nieuwe inzichten in de wereld van de Nederlandse wijnconsument.

Een van mijn eerste klanten wilde gewoon snel een fles wijn als cadeautje, rond de 15 euro. Alleen zo’n vraag levert al dilemma’s op. Wat raad je zo iemand in hemelsnaam aan? Je kent het assortiment niet, de klant niet en zeker niet wijnsmaak van de begunstigde. En je wilt natuurlijk ook niet dat de klant later terugkomt met de opmerking: ‘Wat een bocht jullie me nu toch geadviseerd hebben…..’. Gelukkig werden we het snel eens over een mooie Dão Reserva. Later op de middag verkocht ik er nog maar één aan zo’n zelfde klant. En nu maar hopen dat de wijn lekker gevonden wordt.

Wat doe je vervolgens met een klant die binnenkomt en verwacht dat jij wel even weet welke rosé haar een paar weken geleden is aangeraden? Zelf had ze geen idee welk land, alleen vaag iets over de vorm van de fles én natuurlijk de prijs, rond de 6 euro. We werden het na minutenlang praten eens over vier flessen Saint Chinian rosé van € 6,50. En opnieuw: nu maar hopen dat het de goede was.

Dan was er nog die verlegen jongeman die om 1 minuut voor vijf naar binnen liep en nog wat flessen witte wijn voor bij de pasta met zalm wilde hebben. Pasta met zalm, pasta met zalm: je hersens werken op volle toeren, maar een leuke suggesties wil niet te binnen schieten. Gelukkig is daar een collega, die rustig begint te babbelen met de klant. Hoe wordt de zalm klaargemaakt? Romige saus? Ah, dan denk ik toch aan een wat vollere wijn. Een mooie Chardonnay misschien? De klant vond het allemaal best, had zo te zien en horen niet veel verstand van wijn maar wilde blijkbaar iemand iets speciaals voorzetten. Ik hoop van harte dat dat met de Chardonnay van D’Arenberg gelukt is.
En ík moet nog werken aan mijn parate wijn-spijskennis én natuurlijk het assortiment goed leren kennen. Daar valt of staat alles mee!

Tot slot kan ik het niet laten nog even de mevrouw te noemen die zeker wist dat ze geen fles zonder ziel wilde. Want flessen zonder ziel, die bevatten alleen maar hoofdpijnwijn, zo wist ze te vertellen. Gelukkig had ik haar net een keurige Bordeaux van rond een tientje aangeraden, met stevige ziel. Heel even probeerde ik tegen te werpen dat dat toch al lang niet meer gold. Maar ze was niet te overtuigen. Ik liet het maar zo; met zo iemand ga je gewoon niet in discussie, dan roep je al je diplomatieke vaardigheden naar boven.