We hebben er talloze gedronken deze zomer in Californië, en toch herkende ik vorige week bij een proefexamen van de vinologenopleiding niet het glas Zinfandel dat er tussenstond. Mijn probleem is dat ik alcoholpercentages consequent te laag in schat, dus ook deze Zinfandel. Als ik had vermoed dat de Seghesio 2005 (Sonoma County) 15.2% alcohol had, dan had ik waarschijnlijk wel meer in de richting van de Zinfandel gedacht. Mijn proefnotities hadden in ieder geval best in die richting kunnen leiden: romig, vanille, rood fruit, hoog alcoholgehalte, warm fruit.
Gek genoemd vond ik deze Zinfandel echter niet overeenkomen met de diverse Zins die we enkele maanden geleden proefden. In mijn herinnering waren al die wijnen erg donker, soms naar het zwarte toe. Donker van kleur was deze Seghesio helemaal niet: hij was mooi helder paarsrood.
De eerste paar Zinfandels die we deze zomer dronken kwamen uit de supermarkt, onder andere een fruitige versie van Clos du Bois (2004, North Coast), met slechts 13.5% alcohol, en een minder interessante van Butterfly Creek (2002, Sierra Foothills). Beiden waren prima barbecuewijnen, maar meer ook niet.
Een klasse beter, ook uit de plaatselijke supermarkt, was een Zinfandel van Ravenswood (2004, Napa Valley). Ravenswood is ook in Nederland wel te vinden. We spraken later met een vertegenwoordiger van het bedrijf, op de Art Fair in Sonoma, die wist te melden dat ze veel naar Europa exporteren. Deze stevige, donkere wijn rook naar bramen, was erg fruitig, had 14,5% alcohol en goed geïntegreerde tannines (aldus mijn wat cryptische aantekeningen van een paar maanden geleden).
Maar de beste Zinfandels waren degene die we proefden bij de wijnmakers, en speciaal die van Martinelli en van Gundlach Bundschu. We namen van elk huis een fles mee in de doos, en besloten dit weekend de Gundlach Bundschu maar eens open te maken. Het wild van de Hoge Veluwe was binnen en in de Odintas zaten spruiten, dus dat paste allemaal mooi bij elkaar.
Het eerste glas van deze Zinfandel 2005 van de Rhinefarm Vineyards (Sonoma Valley), net uit de fles geschonken, rook overweldigend naar frambozen, cassis, kruidnagelen, alcohol en nieuw eiken. Het fruit denderde het glas uit en de kleur was prachtig robijnrood, net alsof er een echte robijn lag te flonkeren. Ook deze Zinfandel bleek dus helemaal niet zo donker van kleur te zijn als ik had gedacht!
In de smaak kwam opnieuw het hout sterk naar voren, al had ik wel de indruk dat hout en fruit elkaar ondersteunden. Nu stond het hout nog wat los van de rest van de smaak, maar over een paar jaar zou dat wel eens heel anders kunnen zijn. Tannines waren wel aanwezig maar niet overheersend, het alcoholpercentage 15,7%. Toch stoorde me dat niet bij de wildrollade en de spruiten; het was een uitstekende combinatie.
De Zinfandel is, zoals ook in de boeken te vinden is, een enorm veelzijdige druif die op allerlei manier gevinifieerd kan worden. In Californië, waar hij inmiddels tot nationale druif is uitgegroeid, maken ze er dan ook wijnen in zeer veel stijlen mee: droog, zoet, vol, fruitig, rood, blush, wit, donkerpaars, zwart, stil, mousserend of stroperig. Geen wonder dat ik wat moeite had de Seghesio te herkennen. Overigens blijft de Zinfandel van Martinelli, ook een 2005, nog een jaar of wat in onze kast, hebben we besloten. Pas in 2010 zullen we eens kijken wat er van deze Zin geworden is.
Foto: Proeven bij Ravenswood, zomer 2007, Sonoma Town Square
