Wijn is er om te drinken bij het eten, bij voorkeur met goede vrienden. Ieder van ons zal zich dan ook regelmatig afgevraagd hebben wat hij of zij nu toch weer moet schenken bij dat lekkere gerecht dat ’s avonds met vrienden gegeten gaat worden. Hoe dat gisteren in zijn werk ging, toen we na een wandeling in de Kaapse bossen bij vrienden zouden eten, wil ik jullie niet onthouden.
Aangezien we de gezamenlijke kids achtergelaten hadden, zouden we bij een van ons thuis eten en niet in een vaderlands restaurant van naam neerploffen. (Ook uitstekend voor de portemonnaie..) Ariane zou soep maken, ik wat hartige muffins en voor de rest zouden we wel zien. Als we thuiskwamen hoefde dan alleen de soep opgewarmd te worden en konden we met zijn achten zo aan tafel.
Tijdens de wandeling bleek echter dat er nog geen geschikte wijn voor bij de soep was. En een maaltijd met ons vieren zonder wijn: ondenkbaar! Het was een Spaanse soep, met ham, chorizo, kikkererwten, spinazie en selderij. Redenerend vanuit het principe dat een gerecht uit een bepaalde streek of land meestal wel past bij een wijn uit datzelfde gebied, hadden we graag een Tempranillo genomen. Geen van de twee stellen had echter een Spaanse wijn in huis, maar bij ons in de voorraadkast stonden nog twee recent bij Gall & Gall aangeschafte flessen Griekse Nótios Red 2005. Ik had ze gekocht om het onbekende druivenras, agiorgitiko. Op de een of andere manier leek ons dit wel te moeten kunnen, Spaanse soep met Griekse rode wijn.
Nu alleen nog de wijn ter plekke krijgen. Geen nood, de oplossing in de vorm van een mobiele telefoon was ook midden op de Utrechtse Heuvelrug nabij. Zoonlief (nog geen 16) werd gebeld en gevraagd de flessen mee te nemen als hij naar het huis van onze vrienden zou komen. En goed opgevoed als hij is, stapte hij inderdaad enige uren later met twee flessen wijn in een tasje de bus in.
Natuurlijk smaakte de wijn prima bij de soep. Gewoon, lekkere gevulde soep met een simpele rode landwijn uit de Peloponnesos, zelfgebakken brood en pesto-geitenkaasmuffins. De wijn kon uitstekend tegen de chorizo en de ham in de soep op en het geheel was weer vanouds gezellig. Op de website van de makers van de Nótios, Gaia Wines, staat niet voor niets bij de technische beschrijving van de wijn: Most importantly, do not forget that its southern origin demands good company. Zo is het!
Voor het aperitief had Ariane zelf al een bijzondere combinatie bedacht. Vorig jaar om deze tijd hadden wij samen wijn gemaakt bij een wijnmaker in Tricht, van peren- en morellensap. Mijn fles wijn was dit voorjaar al gedronken, die van haar stond er nog. Bij het aperitief van goede munsterkaas met home made perenchutney schonk zij dan ook deze perenkersenwijn. Achterliggende gedachte van Ariane was: perenchutney met wijn van peren, dat moet kunnen. En inderdaad: fruitwijn, kaas en perenchutney vormden samen een verrukkelijke combinatie. De wijn was echt gerijpt, had een heerlijk aroma dat wel wat op een tawny port leek en fruit, zuren en alcohol waren uitstekend in balans. En dat voor een eigenhandig gemaakt drankje!
Tot slot van ons diner restte nog een amandelappeltaart uit een boek van Nigella Lawson. De keuze voor een dessertwijn was snel gemaakt: we konden kiezen tussen Canadese icewine, Franse Rasteau of Beaumes de Venises. Driemaal raden wat ik koos…. Maar daarover later deze week meer.
