Aanvulling – en kritiek – op Perswijn

Soms heeft een mens gewoon behoefte zijn hart te luchten. Dat was afgelopen weekend het geval toen de nieuwe Perswijn bij mij op de mat viel. Het nieuwste nummer van Perswijn kopt namelijk groot, op de omslag: Wijnwandelen in Nederland. Ah, dacht ik, leuk, dan komt er aandacht voor die initiatieven die er de afgelopen zes jaar in Nederland zijn ontwikkeld op wijnwandelgebied. Want in 2000 begon vinologe Els Groot met de eerste georganiseerde wijnwandeling naar de Wageningse Berg. Inmiddels zijn er zo’n 45 georganiseerde wandelingen geweest; het lopende seizoen is net afgesloten met een zeer succesvolle tocht naar de Hof van Twente. Maar niets, geen woord, over deze initiatieven in het bedoelde artikel.

Oké, de wijnwandelingen van Els Groot zijn groepswandelingen, geen individuele tochten zoals deze inmiddels mogelijk zijn in de ons omringende wijnlanden. En oké, het artikel ging over het prachtige initiatief van de samenwerkende Limburgse wijnboeren, de Coriomosa-Savarintour. Maar de strekking was uiteindelijk toch ook dat er in ons land nog zo weinig op dat gebied te doen is. Had er dan niet in een klein kadertje aandacht besteed kunnen worden aan de bijdrage die Els Groot met haar wijnwandelingen heeft geleverd aan het vaderlandse wijntoerisme? Dat zou ik toch wel fair hebben gevonden.

Aan het eind van het artikel stappen de beide redacteuren ook nog even op de fiets. In mijn onnozelheid denk ik nog, ah, dan zal het boek van Petra Davids wel genoemd worden. Dit najaar verscheen van haar hand de neerslag van een aantal fietstochten die zij uitzette langs een groot aantal Nederlandse en Belgische wijngaarden. Al lezend krijg je een prachtig beeld van onze wijngaarden, plus dat er nuttige aanvullende toeristische informatie bij wordt geleverd. Maar nee, ook over dit boek in de Perswijn geen woord.

Zowel de wijnwandelingen van Els Groot als het fietsrouteboek van Petra Davids zijn twee goede voorbeelden van het ontluikende Nederlandse wijntoerisme, dat al een jaar of zes bestaat en waar best eens wat meer aandacht voor zou mogen komen. Overigens is die aandacht er wel in diverse ‘gewone’ kranten en tijdschriften. Waarom dan niet in ons aller lijfblad?

Zouden de heren van Perswijn nu echt niet geweten hebben van het bestaan van de wijnwandelingen van Els en het boek van Petra? Houden zij hun blogs soms niet bij? Of zou het een oprechte poging zijn deze uitingen van Nederlandse wijncultuur te negeren? Dat mag ik toch niet hopen. Maar ja, ik ben dan ook maar ‘een trieste medemens die meer over wijn ouwehoert dan ervan geniet’….

(Vind je die laatste uitspraak wat vreemd? Kijk dan uit naar mijn volgende bijdrage, waarin ik zal ingaan op de kritiek die René van Heusden in het nieuwste nummer van Perswijn op bloggers en andere ‘neuzelaars’ heeft geuit.)