‘Branding’, merknamen de wereld in krijgen: dat is de strijd die momenteel blijkbaar op leven en dood gevoerd wordt in wijnland. In de afgelopen weken werden opnieuw – na die van Rosemount en Jacob’s Creek – twee dozen met wijn van grote firma’s bij mij thuis bezorgd. Ditmaal vroegen het Franse Groupe Castel en het Australische Lindemans om mijn aandacht. Opvallend is het verschil in aanpak tussen beide bedrijven: Castel presenteert zich zeer nadrukkelijk als familiebedrijf en wil aansluiten bij een bepaald ‘huiselijk’ gevoel van de consument. Van Lindemans krijg ik een ‘persoonlijke’ brief van wijnmaker Marie Clay om mij kennis te laten maken met de kwaliteit van Lindemans.
In beide dozen zat een wijn exclusief gemaakt van merlot, dus wat was nu leuker dan om die wijnen met een paar mensen naast elkaar te zetten en te proeven? Voor mezelf had ik het nog iets moeilijker gemaakt: ik liet me de wijnen blind inschenken, om te kijken of ik de ‘Europese’ wijn eruit kon halen. Dat laatste was lastiger dan ik dacht, omdat ik toch vooroordelen bleek te hebben!
Het ging om de Lindemans Reserve Limestone Coast Merlot 2005 en de Merlot 2006, Vin de Pays d’Oc van Castel. Eerlijk gezegd had ik me erop voorbereid de ‘nieuwwereldse’ wijn beter te vinden, lekkerder ook. Ik verwachtte daar meer fruit en grotere drinkbaarheid. Maar het bleek anders te lopen.
Beide wijnen zijn mooi robijnrood van kleur en hebben min of meer hetzelfde alcoholpercentage (13% voor de Fransman, 13.5% voor de Australiër). Beide roken naar vanille (ergens is er dus hout aan te pas gekomen; voor de Australiër staat er letterlijk in de toegezonden informatie ‘Parcels of this wine were matured with American oak’. Niets over ‘in vaten’ dus….) en naar rijp rood fruit. Al snel bleek echter dat de fruitige aroma’s van de Australiër maar oppervlakkige schijn waren en al na enkele minuten verdwenen. Beide wijnen zijn duidelijk gemaakt in een stijl speciaal gericht op makkelijke drinkbaarheid; er was weinig spannends aan te ontdekken. Bovendien zijn de wijnen echt bedoeld om te drinken op de dag dat ze uit de supermarkt gehaald worden. Toch waren er ook verschillen: de Lindemans werd door alle vier de proevers als tamelijk eendimensionaal en saai ervaren, terwijl de Franse wijn meer enthousiasme opriep. Bovendien smaakte de Franse Merlot een dag later nog steeds aangenaam, terwijl de Lindemans als kookwijn gebruikt gaat worden.
De Castel is echt een ‘boekenwijn’, bedoeld om gedachteloos op de bank bij een spannend boek te drinken, aldus één van de aanwezigen, maar wel aangenaam gedachteloos.
Kortom: het Franse fruit uit de Languedoc wint het in dit geval van het Australische!
Tel daar nog maar bij op dat de Lindemans € 7,99 bij AH kost en de Castel slechts € 4,49, ook bij AH. Die Castel is zijn geld zeker waard, de Lindemans zeker niet. Of ik echter voor de Castel € 7,99 had willen betalen, dat is vrees ik weer een brug te ver. Daarvoor koop ik dan weer liever de Chakana Wiphala van een paar dagen geleden.
Ik geef de Castel een categorie 2: blij als ik dit op een feestje krijg, en de Lindemans een 3: nee, dank je, niet voor herhaling vatbaar.
