Alweer twee maanden geleden startte mijn reis naar wijnland Armenië, maar ik ben nog steeds bezig alle informatie, indrukken en emoties een plaats te geven. Als ik over de reis vertel, krijg ik standaard de reactie: maken ze daar wijn dan? En dan ga ik uitleggen dat Armenië een van oudste wijnlanden ter wereld is, waar al zeker 6000 jaar wijn wordt gemaakt, maar ongetwijfeld langer. En dat er op dit moment een bruisende, nog altijd groeiende renaissance van de wijncultuur aan de gang is. Deze wedergeboorte zette in in het eerste decennium van de twintigste eeuw, en volgde op de onafhankelijkheid van het land in 1991, toen de Sovjet Unie ophield te bestaan.
Armenië anno 2025
Armenië als wijnland maakte grote indruk op me. In minimaal twee verhalen doe ik verslag van mijn reis, georganiseerd door de vinologenvereniging VVN en importeur Royal Beverages Group/Drinkrituals en beleefd samen met twintig andere deelnemers. Ik laat je kennismaken met het land en de geweldige wijnen die hier tegenwoordig gemaakt worden, en die ook in Nederland verkrijgbaar zijn. Maar ook die 6000 jaar lange traditie komt aan bod, en de plaats van het gebied waar nu het vrij kleine land ligt dat Armenië heet in het grotere geheel van de oorsprong van de wijn. Dit laatste thema is complex en het vertellen ervan stel ik even uit tot een aparte bijdrage op een later moment. Vandaag neem ik je mee naar Armenië anno 2025, en laat je proeven van de levendige wijnen en wijncultuur die wij begin juni 2025 in het land aantroffen.
Even wat simpele feiten, om je een beeld te geven waar je heen reist. Armenië is een land in het zuiden van de Kaukasus, ten oosten van Turkije, ten zuiden van Georgië en ten noorden van Iran. De vierde buur is Azerbeidzjan, een land waar Armenië een nog slechtere relatie mee heeft dan met Turkije. Een uitgang naar zee heeft het land niet; landtransporten gaan hoofdzakelijk via bevriende buur Georgië. De relatie met Iran is goed, en op de snelweg tref je dan ook regelmatig Iraanse vrachtwagens.
De hoofdstad van Armenië, Jerevan, huisvest het grootste deel van de inwoners, in heel Armenië slechts zo’n 3 miljoen. Vergelijk de oppervlakte van Armenië met België, dan heb je een indruk van de leegte van grote delen van het land. Jerevan ligt op een grote hoogvlakte, met aan diverse zijden hoge bergen, waaronder de Ararat (over de grens in Turkije) en de Aragats. Naar het zuiden toe, in Vayots Dzor, wordt het land steeds bergachtiger en ruiger. Het noorden, de regio Tavush tegen de grens met Georgië, is het groenste, met veel bossen, waar ook hout voor eiken wijnvaten vandaan komt.
Er mogen dan slechts 3 miljoen Armenen in het land wonen, over de hele wereld verspreid leven ook nog 8 miljoen etnische Armenen. Hun diaspora is onder andere het gevolg van de genocide van 1915 door de Turken, reden waarom de relatie met Turkije nog altijd uitermate slecht is. Deze 8 miljoenen overige Armenen hebben wel een hechte band met het land, en uit deze hoek komen ook veel investeringen in de huidige economie en samenleving, ook in de wijnbouw.
Ararat
De wijngebieden van het land liggen deels rond Jerevan en deels in de zuidelijke regio Vayots Dzor. Daarnaast is er nog wijnbouw in het noordelijke Tavush. In totaal zijn er 13.000 hectare wijngaard, verspreid over de regio’s Armavir, Ararat, Aragatsotn, Tavush en Vayots Dzor. In de regio rond Jerevan is de voor Armenen heilige berg Ararat goed te zien. Volgens de Bijbel strandde hier de Ark van Noah. En in sommige overleveringen kwam de duif die Noah uitstuurde om land te zoeken terug met een druivenrank. Wij aten regelmatig met zicht op de indrukwekkende besneeuwde toppen van deze berg, en ik kan je zeggen, dat is toch een heel bijzonder gevoel, zeker als je een opvoeding met bijbelverhalen hebt gehad.
Het grootste deel van de wijngaarden ligt boven de 800 meter, en kan in Vayots Dzor zelfs oplopen tot 1800 meter boven zeeniveau.
De wijngaardbodems in het land zijn vaak van vulkanische oorsprong. Basalt en tufsteen komen veel voor, evenals kalkhoudende bodems en alluviale afzettingen met zand en klei. Wijn wordt in Armenië gemaakt van hoofdzakelijk inheemse druivenrassen. Daarvan zijn er nu zo’n 350 bekend (en al een aantal keer las ik op LinkedIn over weer nieuwe toevoegingen). Van die 350 worden er zo’n 55 gecultiveerd, 30 witte en 25 rode. Niet allemaal voor wijn overigens: 31 van de 55 belanden in een fles wijn, de overige 24 zijn tafeldruiven of worden gebruikt voor rozijnen. De bekendste van de inheemse rassen zijn voor rood areni, haghtanak, milagh en khndoghni (de uitspraak is de lastigste die ik ooit ben tegengekomen). Voor wit: voskehat, kangun, lalvari en khatun karji. De areni-stokken in Vayots Dzor zijn overigens nog regelmatig ongeënt en rond de 100 jaar oud. Ook van voskehat, de koningin van de Armeense druiven genoemd, kun je zulke oude stokken vinden. De totale wijnproductie ligt de laatste jaren tussen de 10 en 14 miljoen liter, geproduceerd door 170 bedrijven. Daarbij zijn er 5 die meer dan een miljoen liter produceren (waarvan wij er twee bezochten, Karas Wines en de Armenia Wine Company), en in 2024 89 die minder dan 5.000 liter produceerden. Minder dan de helft van de productie wordt geëxporteerd. Naast wijn wordt overigens ook veel fruitwijn van granaatappel geproduceerd, wat een groter aandeel in export heeft dan wijn van druiven. De waarde van export van wijn van druiven ligt dan weer hoger dan die van fruitwijn.
Armeense wijn wordt naar 39 landen wereldwijd geëxporteerd, waarvan het leeuwendeel naar Rusland (81%) gevolgd door de VS (7%). Rode wijnen vormen 50-60% van de export. In het land zelf groeit de wijnconsumptie bovendien ook snel, van 2 liter per hoofd van de bevolking per jaar in 2016 naar 4,8 liter in 2024.
Pet nat
Deze groeiende populariteit van wijn ervoeren wij aan den lijve, op de Jerevan Wine Days. Sinds vijf jaar wordt dit festival georganiseerd in de hoofdstad. Twee lange straten zijn afgezet in het centrum, en in stalletjes proef je wijn van een groot deel van de Armeense wijnproducten. Sommige producenten kiezen er echter voor niet aanwezig te zijn: het festival is te groot en te massaal geworden. Het vooral jonge publiek dromde in hele grote getale langs de kraampjes, glazen in de hand die tot de rand toe gevuld waren. Hoewel het geweldig was de sfeer te proeven en al die wijnhuizen te zien die hun wijnen schonken, kwam ik maar beperkt aan proeven toe. (We waren ook eigenlijk te moe, gezien het zeer vroege uur waarop wij in Jerevan geland waren en de weinige slaap die we die dag hadden gehad.) Maar mijn eerste slok Armeense wijn op de Jerevan Wine Days maakte wel indruk: een heerlijk verfrissende pet nat van Tushpa x Lab, van het druivenras lalvari. Mooi zuren, lekkere bruis, boeiende aroma’s van citrus en wat groene kruiden. Een wijn van druiven uit de noordelijke regio Tavush, waar we helaas pas aan het eind van de reis verder kennis mee zouden maken. Tushpa maakt een hele range pet nats, want Armeense wijnmakers experimenteren veel en graag. Zowel moderne als oude technieken worden in de wijnkelder uitgeprobeerd, maar wel altijd op basis van de Armeense druivenrassen. Dat leverde tijdens onze reis diverse boeiende wijnen op, waaronder een beperkt aantal amber wijnen (witte wijnen met schilcontact), mousserende wijnen volgens de methode charmat, de methode ancestrale of de methode traditionelle, wijnen met carbonische maceratie, wijnen gerijpt op barriques, in karas, op grote houten vaten etc.
Karas
Het gebruik van de karas, of grote aardewerken kruik, vormt naast de eigen druivenrassen een van de meest kenmerken aspecten van de Armeense wijnproductie. Wat overigens niet inhoudt dat alle wijnmakers overwegend met karas werken, zelfs niet als ze Karas Wines heten. Maar net als in buurland Georgië wordt voor wijnproductie in Armenië al eeuwenlang de aardewerken kruik in plaats van het houten vat gebruikt. De Georgische qvevri is over het algemeen echter groter en net even anders van vorm dan de Armeense karas. In Georgië is de qvevri verder volledig ingegraven in de grond, in Armenië steekt de karas ze gedeeltelijk boven de vloer uit, of staat helemaal bovengronds, zoals bij Gevorkian. Een ander verschil met Georgië is dat schilcontact voor witte wijnen op dit moment nog vrij beperkt in Armenië voorkomt. Tijdens onze reis proefde ik slechts een handvol amberwijnen. Ze behoorden voor mij echter wel tot de beste en indrukwekkendste wijnen die ik proefde. Het waren juist die wijnen die bij mij emoties opriepen, waarover straks meer.
Zorah
Grondlegger van de huidige herintroductie van de karas is Zorik Gharibian van Zorah Wines, in Rind, vlak bij het dorp Areni. Dat dorpje ontleent zijn naam overigens aan het rode druivenras areni, hét sterras van Armenië, en niet andersom. Zorahs wijnen zijn waarschijnlijk de bekendste en beroemdste Armeense wijnen in West-Europa en de VS, aangezien Gharibian ze op aandringen van zijn vrouw in 2012 voor het eerst presenteerde op een European Wine Bloggers Conference in het Turkse Izmir (ik was aanwezig toen: een memorabele conferentie, met als thema Sources, over de oorsprong van wijn). De rest is geschiedenis: de wijnen sloegen aan want ondanks dat het zijn eerste echte oogst was, hadden ze ook toen al een hoge kwaliteit. Wat ook hielp was de consequente rijping in karas. Gharibian was de eerste die de karas weer gebruikte na de Sovjettijd (1920-1991); door bij lokale boeren te speuren naar oude exemplaren, bouwde hij zijn collectie op. In Armenië zelf kon niemand op dat moment nieuwe karas-sen maken. Voor Gharibian zijn deze containers dan ook het ware wijnhistorische erfgoed van Armenië, waar door iedereen gebruik van gemaakt moet kunnen worden. Dat hem in 2016 door Karas Wines het gebruik van de term ‘Karasi’ (gemaakt in karas) op het etiket werd betwist, heeft veel verdriet en strijd opgeleverd. Hoewel ik hier niet verder wil ingaan op deze strijd – die strijd is tijdens onze reis ook niet ter sprake gekomen – wil ik hier toch nog even verwijzen naar een artikel dat deze strijd uitlegt. Het moge duidelijk zijn dat ook voor mij ‘karas’ een term is die cultureel erfgoed aanduidt.
Tijdens ons bezoek aan Zorah proefden we alle wijnen van het huis, vijf stuks. De witte Voski 2022 en Chilar Heritage 2023 en de rode Karasi 2021, Yeraz 2019 en Sereni Heritage 2020. Mijn favoriet: de Chilar Heritage, vergist in karas, met twee tot drie maanden schilcontact en daarna nog zo’n acht à negen maanden rijping in karas. Gharibians doel met deze wijn is zoveel mogelijk fruit in dit bijzondere druivenras te bewaren, en dat is fantastisch gelukt.
Artsakh
Karas-sen troffen we aan bij een groot deel van de wijnhuizen die we bezochten, maar zeker niet bij alle. Kataro, een wijnhuis dat het in 2023 door Azerbeidzjan ingenomen Nagorno Karabach moest ontvluchten, werkt er niet mee. Roestvrijstaal voert daar de boventoon, al worden barriques ook gebruikt voor de rode wijnen van het druivenras khndoghni. Het hout voor deze vaten kwam voorheen ook uit Artsakh, de Armeense naam voor Nagorno Karabach. De eikenbossen van Artsakh zijn momenteel volledig verloren voor de Armeense wijnindustrie. De druif khndoghni, dé druif van Artsakh, wint inmiddels ook aan bekendheid, zeker in Armenië zelf. Kataro wist een aantal van de stokken Artsakh uit te krijgen, en kweekt die nu op in de omgeving van Jerevan. Daarnaast stond het druivenras ook al wel op andere plaatsen in Armenië zelf; het levert uitermate krachtige, tanninerijke rode wijnen. Wij mochten de op een na laatste oogst uit Artsakh proeven. Een emotioneel moment, niet alleen voor de wijnmaker zelf.
Rython
Zoals inmiddels al duidelijk is, is de geschiedenis in Armenië nooit ver weg. Of het nu de recente oorlog in 2023 met Azerbeidzjan is, de val van de Sovjet Unie in 1991, de genocide van 1915 of de tijd van de komst van het Christendom naar Armenië, begin 4deeeuw. Het verhaal van ieder wijnhuis raakt wel aan een stuk geschiedenis, en etiketten getuigen daarvan door logo’s geïnspireerd op oude motieven of vernoeming van wijnen naar historische personen of plaatsen. Zelfs het drinkgerei doet hieraan mee. Hoewel we over het algemeen wijn geschonken kregen in uitstekende glazen, en Areni zelfs uit een Riedelglas (vergelijkbaar met het glas voor Pinot Noir uit de Nieuwe Wereld), proefden we bij Trinity Canyon een rode wijn uit een 2600 jaar oude bronzen rython, een rituele drinkbeker. Niet dat brons nu zo lekker drinkt, overigens. De slok smaakte vooral metalig, naar het brons, niet naar de wijn.
Trinity Canyon, eveneens in de buurt van het dorp Areni, in de regio Vayots Dzor, was als eerste wijnbedrijf in Armenië biologisch gecertificeerd. Hier werden we ontvangen door een van de drie oprichters, Hovakim Saghatelyan, een ware filosoof van wijn en leven. In de tuin proefden we bij een diner van verse groenten, vlees van de BBQ en zelfgebakken brood een groot aantal van hun wijnen. Bij een gezamenlijke maaltijd horen in Armenië, net als in Georgië, toasts uitgebracht te worden. Saghatelyan was daarin een ware meester; bij elke wijn volgde minimaal één toast. De toast raakten regelmatig aan emotionele zaken: de vrede, de vriendschap, de liefde. Ook wij werden aangespoord ons verhaal te vertellen: waarom wij naar Armenië waren gekomen, wat ons dreef in de wijnwereld, wat wij hier in Armenië ervoeren. Filosofie en levenswijsheden en prachtige wijnen gaan natuurlijk heel goed samen, maar mijn wijnnotities van dit bezoek zijn volledig afwezig. Eén wijn staat echter in mijn geheugen gegrift: de Voskehat Ancestor’s, een amberwijn uit karas, met vijf maanden schilcontact. Wat een fraaie en emotionele wijn was dit, in ieder geval voor mij. Zeker ook omdat Saghatelyan mij tijdens het proeven (drinken…) van deze wijn verraste met een Armeens lied. Om maar even aan te geven waar het drinken van Armeense wijnen allemaal toe kan leiden. Tot slot van de avond kwam dan die rython tevoorschijn. Ooit, zo’n 600 jaar voor Chr., een voorwerp dat aan een hooggeplaatst persoon in het koninkrijk Van had behoord. Ik had er geen woorden voor. Armenië begon onder mijn huid te kruipen…
Tozot
Ook bij Alluria, een boutique wijnhuis net buiten Jerevan, speelde geschiedenis weer een grote rol. Hoewel modern van opzet en uitrusting, wordt ook de perstafel van het ouderlijk huis nog altijd bewaard en met trots getoond. Grootouders en ouders Machanyan maakten wijn voor eigen gebruik, en de druiven werden op deze tafel uitgestort en geperst, waarna het sap in kruiken onder de tafel liep. Even belangrijk in het verhaal van Alluria is de pelgrimstocht die de drie broers die het bedrijf leiden in 2017 maakten naar de geboortegrond van de voorouders in oost-Turkije, naar het dorpje Aylur aan de rivier de Alluria. Ze vonden er wijngaarden die waarschijnlijk aan de familie behoorden, namen stekjes mee en lieten ze onderzoeken. Het bleek te gaan om tozot, een druivenras dat mooie rode en rosé wijnen levert. Ik proefde er elders ook een pet nat van. De stekjes groeiden uit tot een aantal volwassen stokken, en iedere Alluria-wijn schijnt een aantal druppels van de wijn van deze ‘voourouderstokken’ te bevatten. Sam Machanyan, een van de drie broers en onze gastheer, omschreef de wijnen van Alluria als natuurwijnen. Het bedrijf werkt zo natuurlijk mogelijk, met uitsluitend inheemse rassen. Net als veel andere wijnhuizen bezit Alluria ook een restaurant en vormt het wijntoerisme een belangrijke poot van de bedrijfsvoering. Armeense gerechten zijn overigens verrukkelijk: de keuken leunt op verse groenten, groene kruiden en fruit van eigen productie, en ook vlees en kaas zijn van uitstekende kwaliteit. Vol trots wordt vooral die eigen productie vaak vermeld. Op tafel komen steevast eerst schalen met koude groentehapjes, gedroogd vlees en verse kazen, vergezeld van het platbrood lavash, soms zelfs ter plekke gebakken en vers uit de oven. Daarna volgt gegrilld of gestoofd vlees, opnieuw met veel groente. Als dessert is er vaak gata, een traditioneel zoet deeg gevuld met boter, bloem en suiker.
Kakhani
Behalve de al genoemde en de grote wijnhuizen Karas Wines en de Armenia Wine Company, beide met verschillende kwaliteitsniveaus in hun portfolio wijnen, bezochten we nog Voskevaz Winery, Van Ardi en Gevorkian Winery. Dat laatste wijnhuis zit op een plek waar je het nu echt niet verwacht: op een industrieel terrein aan de rand van Jerevan, met uitzicht op oude loodsen en alleen bereikbaar via een steile onverharde weg tussen allerlei bouwprojecten door. Wijngaarden liggen hier dan ook niet, wel de wijnkelder en productiehal met blinkend roestvrijstaal en een rij prachtige karas-sen, sommige uit de 19e eeuw. Die karas-sen staan allemaal bovengronds opgesteld, en vormen een sfeervolle achtergrond voor de proefruimte. Ook de houten barriques staan hier trouwens, tegenover de rij karas-sen. Vahagn Gevorkian is naast eigenaar van zijn eigen wijnbedrijf ook consultant voor veel startende Armeense wijnmakers. Oorspronkelijk was hij glasproducent, maar vond dat hij ook iets moest maken dat in het glas paste. Vanaf 2006 was dat granaatappelwijn, later gevolgd door wijn van druiven. Nog altijd is 50% van zijn productie granaatappelwijn. Voor de échte wijnen (in onze ogen) gebruikt hij alleen inheemse Armeense druiven. Vahagn Gevorkian is verder dol op experimenten: moderne technieken als maceration carbonique of stijlen als pet nat zijn inmiddels al uitgeprobeerd. Daarnaast houdt Gevorkian ook een eeuwenoude Armeense methode levend: kakhani. Oorspronkelijk hingen de Armeense boeren druiven te drogen om het hele jaar door fruit te hebben. Tot iemand er op zekere dag wijn van ging maken. De wijn ervan beviel enorm, zeker aan de adel. En sinds die tijd bestaan de grote zoete wijnen van Armenië, zo gaat het verhaal. De methode is uiteraard heel vergelijkbaar met het Italiaanse appassimento. Tegenwoordig hangen de rijp geoogste druiven bij Gevorkian in twee speciale ruimtes, voor twee à drie maanden. In die tijd verliest het fruit 30% vocht. Daarna vergisten de druiven. Bij de speciale techniek kes kakhani (half kakhani) wordt aan de zo ontstane wijn verse druiven toegevoegd, en vergist de wijn opnieuw. De prachtige Ariats Kes Kakhani 2021 die wij proefden, van areni, had de geur van heel rijp rood fruit, maar smaakte veel droger dan verwacht. Een prachtige wijn die het bij vlees gerechten en ook kaas geweldig zal doen. Een andere mooie wijn die we hier proefden was de Ariats Voskehat Orange Reserve 2021, zonder enig toegevoegd sulfiet en met wilde gisten. De wijn rijpte zes maanden in houten vaten en zes maanden in karas. Als toetje, na een heerlijke lunch, was er nog de Anais Ice Wine Reserve, van voskehat uit Vayots Dzor, geoogst bij -11 graden Celsius en met twaalf maanden rijping in Armeense houten vaten. Een toppertje, waarvan ik helaas geen notities heb gemaakt.
In Vino
Onze reis sloten we af bij wijnbar In Vino, een fantastische plek voor een glas wijn en een hapje erbij in het hart van Jerevan (noteren, voor als je naar Jerervan gaat!). Hier proefden we wijnen van een aantal kleine wijnmakers: Zara Muradyan, Hovaz, Keush, Zulal, NOA en Northern Terroir. Als ik heel eerlijk ben, proefde ik hier een paar van de beste en mooiste wijnen van de reis (met uitzondering van enkele al eerder genoemde wijnen). Het waren grotendeels wijnen die uitblonken in zuiverheid, genuanceerdheid, finesse, precisie. En de wijnen gaven een fraaie aanvulling op alles wat we al eerder hadden geproefd en ervaren. Vooral de boutique-cultuur kwam hier goed tot uiting, al zitten er achter sommige van deze kleinere producenten toch ook wel weer grotere (buitenlandse) investeerders.
We begonnen met de witte Voskehat en Areni Rosé van Zara Muradyan, een grootheid in de Armeense wijnwereld: zij is hoogleraar aan de National Agrarian University of Armenia, richtte samen met Vahe Keushguerian de EVN Wine Academy op waar vele wijnprofessionals in het land opgeleid worden en maakt haar eigen wijn. Bovendien leidt zij de Vine and Wine Foundation of Armenia, het overheidsorgaan dat de snel groeiende wijnsector van het land ondersteunt. Beide wijnen troffen me als geweldig precies en zuiver, misschien wel de letterlijk en figuurlijk fijnste wijnen die ik proefde tijdens deze reis.
De hierboven genoemde Vahe Keushguerian is de wijnpionier van het land: hij plantte al wijngaarden in 1999, en startte in 2009 met het zelf wijnmaken op het moment dat hij zich ook definitief in het land vestigde. Hij maakt de wijnen van Keush, terwijl zijn dochter Aimee wijnen maakt onder de naam Zulal. Keushgerian werd bij een groter publiek bekend door de prachtige documentaire uit 2023, SOMM, Cup of Salvation. Daarin reist hij onder andere naar Iran, om daar wijngaarden te zoeken en druiven aan te kopen, waarvan hij vervolgens in Armenië wijn maakt. Deze wijn, Molana, van het druivenras rasheh, mochten wij eveneens proeven: een soepele, prettige en makkelijk drinkbare rode wijn. Wie had dat ooit gedacht, een wijn uit Iran te kunnen proeven!
Volgende in deze speeddate proeverij waren de indrukwekkende precieze wijnen van NOA, een Zwitsers-Armeens partnerschap. In hoog tempo en vol enthousiasme lichtte wijnmaker Pavel Vantanyan de wijnen van dit wijnhuis toe. Hij werkt alleen met druiven afkomstig van wijngaarden op meer dan 1250 meter hoogte en alleen met autochtone druiven. Sommige daarvan gaan in blends, bijvoorbeeld in de complexe NOA White Cuvée Reserve, met vijf verschillende druivenrassen: chilar, garan dmak, khatouni, voskehat, en ser areni. Ook de pure Khatouni 2022 vond ik een geweldige wijn. En natuurlijk de zoete Reserve 2020, een dijk van een dessertwijn van opnieuw vijf verschillende druivenrassen. Echt een ontdekking, dit wijnhuis.
Als uitsmijter waren er tenslotte de mousserende wijnen uit Tavush, in het noorden van Armenië, van het bedrijf Northern Terroir: Zoé (van lalvari en banants) en Tus (van 100% lalvari). Zeer fraaie en zeker ook verfrissende wijnen, licht verteerbaar maar zeker niet te licht bevonden. Een fantastische laatste reeks wijnen, voordat we minder dan tien uur later weer in het vliegtuig zouden stappen.
In vijf dagen een indruk krijgen van een wijnland blijft een uitdaging. Maar ervan uitgaande dat we voordat we vertrokken zo goed als niets wisten, hebben we een enorme hoeveelheid kennis opgedaan, dankzij een keur aan gastvrije wijnmakers die met veel bevlogenheid hun passie en kunde op ons hebben weten over te brengen. Ik durf met de hand op het hart te zeggen dat er een gouden toekomst voor dit jongste oude wijnland is weggelegd. Dan moet de politieke situatie in het gebied echter geen roet in het eten gooien. Maar aan de fysieke omstandigheden, de kennis en kunde van de wijnmakers, de boeiende druivenrassen en het enthousiasme voor wijn van de bevolking van Armenië zelf zal het in ieder geval niet liggen.
Armeense wijnen zijn in Nederland voor de consument verkrijgbaar via Drinkrituals.nl en Anderewijn.nl
