Tot de grotere huizen van Jerez behoort Lustau, sinds 1990 onderdeel van de Caballero Group. Het huis gaat terug tot 1896, toen José Ruiz-Berdejo de wijnstokken op het familielandgoed ging verzorgen en startte met het leveren van wijn aan andere huizen. Schoonzoon Emilio Lustau werd naamgever van het bedrijf. Hij was ervoor verantwoordelijk dat Lustau zich, vanaf de start als almacenista, ontwikkelde tot het huidige exportbedrijf. Lustau is gevestigd in een prachtig gerestaureerd 19e-eeuws gebouwencomplex, Los Arcos, waar het heel makkelijk verdwalen is – wat we bij verlaten van het terrein dan ook bijna deden.
Veertig merken
We bezochten Bodegas Lustau in het gezelschap van Valeska, eigenaar van Paladar y Tomar. Onze gids ter plekke was Juan Mateos, hoofd afdeling PR en Oenotoerisme. Juan houdt van een goed historisch verhaal, en we kregen veel te horen over het ontstaan van de firma. Zoals het feit dat rond 1930 sherry enorm populair begon te worden, en dat dat de eigenaren deed besluiten speciale wijnen voor individuele klanten te gaan maken. Op een gegeven moment waren er meer dan 40 merken, vooral populair in de VS en Groot-Brittannië. Die grote hoeveelheid verschillende wijnen is er overigens nog steeds!
Ook nu is er weer sprake van een sherry-revolutie, aldus Juan. En daar zijn we het wel mee eens, al hebben wij #sherrylovers nog wel wat werk te doen, in ieder geval in Nederland. Op dit moment produceert het bedrijf jaarlijks zo’n 40.000 ‘cases’ van 6 flessen. Lustau laat sherry rijpen in de drie steden van de sherrydriehoek, en bezit twee wijngaarden, waar niet geïrrigeerd wordt.
De vatenhallen van Lustau waren de indrukwekkendste die we zouden zien: 14 meter hoog en enorm uitgestrekt. Hier waren dan die sherry-kathedralen waar we over gelezen hadden! Over de vloer leerden we dat die van albariza is, de witte kalksteen die je ook in de wijngaarden vindt. Als je de vloer in de zomer regelmatig nat maakt, houdt dat de ruimte koel en vochtig.
Single Almacenista
Onze eerste wijn stond voor ons klaar in deze kathedraal: een Amontillado del Puerto, van Almacenista Juan Luis González Obregón, waar ik helemaal verliefd op raakte (de wijn…). Het is een wijn uit de Almacenista-range van Lustau, waarmee het bedrijf het belang van deze toeleveranciers van wijn wil eren. Een soort ‘single almacenista’, eigenlijk: wijnen van één leverancier.
Tijdens onze wandeling door Los Arcos proefden we nog een aantal wijnen, die op strategische plekken voor ons klaarstonden. Een uiterst prettige manier van kennismaken met Lustau, moet ik zeggen. We proefden onder andere een van de grote successen van het huis, Oloroso Emperatriz Eugenia, gemaakt om het bezoek te herdenken dat de laatste keizerin van Frankrijk, Eugenia de Montijo, aan Jerez bracht. Het was de eerste Oloroso die ik echt ‘lekker’ vond, onder andere vanwege het feit dat hij droog en zeer complex was. Een andere kanjer die we tijdens de wandeling proefden, was de Palo Cortado Peninsula, uit de Solera Familiar-range. Dit zijn wijnen die afkomstig zijn van de oorspronkelijke solera’s van het bedrijf, uit de tijd dat ze zelf nog almacenista waren. Aangezien schrijven, proeven, lopen én foto’s maken niet zo goed samengaan, zijn er van deze wijnen geen notities. Maar 96 punten van Robert Parker voor deze sherry zegt in ieder geval iets…
La Ina
We dwaalden nog een poosje verder, langs pronkvaten en oude soleras, om tenslotte in het proeflokaal te eindigen, waar nog weer zes wijnen voor ons klaarstonden. Daaronder was misschien wel de bekendste wijn van Lustau, de fino La Ina, met zijn minerale, bloemige en kruidige tonen. Het is een wijn die overgenomen is van het opgekochte huis Pedro Domecq. We vergeleken hem met andere vijf jaar oude fino’s: de zilte en subtiele Manzanilla Papirusa en de meer aardse, nog iets ‘zoutere’ Puerto Fino, uit de twee andere sherrysteden. Prachtig om die verschillen te ervaren! Tot slot proefden we hier ook twee zoete sherry’s, Moscatel Emilin en PX San Emilio. Moscatel is de derde druif die toegestaan is voor sherry, naast palomino fino en pedro ximenez. Hij heeft maar een heel klein aandeel in de aanplant, die vooral rond het stadje Chipiona geconcentreerd is. Daar heeft Lustau ook een eigen wijngaard. En zoals altijd werd het weer bevestigd: geef mij maar zo’n prachtige, frisse Moscatel in plaats van een PX (hoe goed en zuiver die laatste ook kunnen zijn.)
Volledig overdonderd door al die smaken en indrukken dwaalden we met Valeska nog even door de gebouwen, op zoek naar de uitgang. Heel erg vonden we dat niet. Bij de lunch in het uitstekende Cruz Blanca kozen we opnieuw voor een Lustau-wijn, La Ina. Het is tenslotte Spanje’s populairste fino, die uitstekend combineert bij ons broodje gegrild vlees, olijven en wat iberico-ham.
Van Lustau kunnen we gelukkig ook in Nederland genieten: een deel van de wijnen wordt geïmporteerd door Walraven Sax.
