Buitenbeentjes op de beurs: wijnen uit Libanon geproefd

Zo af en toe roep ik het: wat zoek ik toch op van die grote internationale handelsbeurzen? Waarom ga ik er heen, wat moet ik daar eigenlijk? Dit jaar bezocht ik op woensdag 23 mei de Londen International Wine Fair, en realiseerde me in het vliegtuig terug wat ontzettend nuttig het bezoek aan de beurs was geweest. Ik zal daarom nooit meer – openlijk tenminste – bovenstaande verzuchting slaken. Waarom? Omdat je je op zo’n beurs op de hoogte kunt stellen van trends en nieuwigheden in de enorme wijnwereld. Omdat je verder kunt kijken dan je Nederlandse neus lang is, en kunt constateren dat niet alleen in Nederland bio, fairtrade, kleine producenten, nieuwe wijnlanden en lage alcoholpercentages ín zijn! Je krijgt er beter zicht op het grotere geheel van, en kunt er een boel leren.

Onbekende wijnlanden
Zo was er op deze beurs een afdeling voor kleine producenten gereserveerd, kregen wijnen met laag sulfiet aandacht en waren er diverse paviljoens van minder bekende wijnlanden als Libanon, Rusland, Turkije, Hongarije, Slovenië (eindelijk de archiefwijnen van p&f wineries geproefd: super!) en Roemenië. Sommige van deze landen staan in het vak natuurlijk al wel bekend als goede leveranciers van wijn, zoals Hongarije, maar voor het grote publiek geldt dat nog zeker niet. Masterclasses en workshops werden verder gewijd aan onder andere biodynamie en wijnen met een lager alcoholpercentage. En er was ruime aandacht voor de rol van de social media in de communicatie tussen producenten, handel en consumenten.

Libanon
Zelf proefde ik in Londen vooral wijnen van buitenbeentjes: uit Rusland en Libanon bijvoorbeeld, naast de werkelijk fantastische Engelse bubbels van Nyetimber. De uitstekende wijnen uit Libanon werden toegelicht door Michael Karam, auteur van onder andere het boek Wines of Lebanon. Al langer is Libanon bij een handvol mensen bekend om zijn rode wijnen; in Nederland kennen we bijvoorbeeld Château Musar en Château St. Thomas (bij Vindict te krijgen). Op de beurs proefde ik naast een aantal fraaie rode wijnen, zeer prettig drinkbaar, een tweetal opmerkelijke witte wijnen. Van het familiebedrijf Château Ka was er Source Blanche 2011, een frisse mix van Chardonnay, Sauvignon Blanc, Muscat en Semillon, verkrijgbaar onder andere bij Marks & Spencer. Ook de zeldzame Batroun Mountains Riesling 2011 was een openbaring: kruidig, fris, typisch Riesling, maar toch heel anders dan we gewend zijn. Van deze aparte wijn zijn momenteel slechts 150 kisten beschikbaar.

Beeka Vallei
Wijnbouw in Libanon vindt van oudsher plaats in de Beeka Vallei, met een uitstekend terroir, maar breidt zich de laatste decennia ook uit naar andere gebieden. De oorlog heeft vrij veel schade aangericht, maar de industrie concentreert zich inmiddels weer op opbouw. Voor de handel zijn de wijnen interessant vanwege de goede prijs-kwaliteit verhouding: moderne wijnen met een kruidig tintje voor een betaalbare prijs. Vooral blends lijken het goed te doen, zoals de witte Source Blanche bewees.

Fenicische handelaren
Wijnbouw in Libanon behoort tot de oudste van de wereld: men zegt dat er al in 7000 voor Christus een wijncultuur was. Zeker is in ieder geval dat Fenicische handelaren uit het gebied tussen 3000 en 300 voor Christus wijn verhandelden naar Egypte, Cyprus, Griekenland, Rome, Sardinië en Spanje. Ook uit de tijd van de kruisvaarders, wiens stempel op het gebied in de vorm van monumentale burchten nog steeds zichtbaar is, is wijnbouw bekend. Toen het gebied in 1517 onder Ottomaanse invloed kwam en wijnbouw alleen nog werd toegestaan voor kerkelijke instellingen, kwam hier een eind aan. Het tij kenterde toen Jezuieten in 1857 op het terrein van wat nu Château Ksara is, wijngaarden aanlegden en plantmateriaal vanuit Algerije introduceerden. Toen Libanon na 1918 onder Franse koloniale invloed kwam, groeide de behoefte aan wijn, en dus de wijnindustrie. De recente oorlog van 1975 tot begin jaren negentig heeft de ontwikkeling van die industrie alleen vertraagd, niet gestopt!

Veertig producenten
Inmiddels zijn er zo’n 40 producenten actief die samen 7 miljoen flessen produceren. Je treft een aantal grote bedrijven, naast een paar kleine boutique wineries. De lokale consumptie is nog altijd beperkt, slechts 3 flessen per persoon per jaar. Maar dat getal gaat omhoog! Vooral de rode rassen cabernet sauvignon, merlot, syrah, cinsault, grenache, carignan, mourvèdre en tempranillo doen het goed. Zij worden verwerkt in stevige, fruitige blends met goede tanninestructuur en een mediterrane signatuur. De zuurgraad kan dankzij de grote verschillen tussen dag- en nachttemperatuur op peil gehouden worden. Nu de wijnen ook collectief vertegenwoordigd zijn op grote beurzen, vermoed ik dat we nog wel het een en ander van ze zullen horen. De Britse supermarkten zijn al om, de Nederlandse zullen ongetwijfeld volgen. En nu nog wachten op een webwinkel wijnvanlibanon.nl  😉 (Want de al bestaande www.arabischewijn.nl heeft er slechts drie!).