Woensdagavond had ik het genoegen te mogen dineren in Grand Restaurant Karel V te Utrecht. Nooit eerder at ik in een restaurant met een Michelinster en ik had me er erg op verheugd. Enige tijd geleden bezocht ik al wel al eens de Brasserie.
Het gezelschap bestond uit tien personen, allen bestuursleden van de vereniging waarvan ik in het bestuur zit.
Gelukkig mocht ik me over de wijnkaart ontfermen, wat geen geringe opgave was. Je kunt in zo’n geval natuurlijk net doen of je alles weet en helemaal zelf een aantal wijnen uitkiezen. En als ik met een kleiner gezelschap was geweest, had ik dat misschien ook wel gedaan. De keuze was namelijk groot, goed en interessant. Maar ik had geen flauw benul wat mijn disgenoten lekker zouden vinden: wilden ze bij ieder gerecht een aparte wijn of wilden ze één wijn de hele avond doordrinken? Hielden ze wel van bepaalde wijnen die ik uit ging zoeken?
Na even overleggen werd besloten inderdaad bij iedere gang een passende wijn te nemen. Vervolgens heb ik toch de sommelier maar ingeschakeld voor advies. Toen bleek ook dat het menu al vooruit bepaald was, dus dat maakte het wel makkelijker de keuzes te maken.
Het voorgerecht bestond uit plakjes koud wild zwijn. Zelf had ik daar een Riesling trocken bij uitgezocht. De Bacharacher Kloster Fürstental Riesling Kabinett trocken 2005 van Dr. Randolf Kauer uit de Mittelrhein, die ik vanavond dronk, had daar bijvoorbeeld uitstekend bij gepast. Het advies van de sommelier luidde echter: Grüner Veltliner Achleiten Smaragd 2004 van de Domäne Wachau. Dit is een Oostenrijkse wijn die ik goed ken, die lekker is, maar die ik zelf niet snel bedacht zou hebben bij wild zwijn. Ik heb het advies echter opgevolgd, en het viel me niet tegen. Ik zal de combinatie zelf niet herhalen omdat ik denk dat de Grüner Veltliner iets te streng was en dat een Riesling beter had gesmaakt. Maar vooruit, ik deel voor deze combi toch een 7.5 uit.
Bij het tussengerecht werd een Spaanse witte geadviseerd, uit de Rias Baixas. Rias Baixas is een klein wijngebied aan de Atlantische kust, tegen de noordgrens met Portugal aan. Het gebied is vooral bekend om zijn wijnen van de albariño druif, wijnen die ik al heel lang eens wilde proeven. En de Terras Gauda O Rosal 2005 beviel me uitstekend: het was een bloemige wijn, met wat perzik en zwoele zomerbloemen in de neus. Door het romige gevoel in de mond is het een uitstekende begeleider van de rolletjes van coquilles Saint Jacques (Jacobsschelpen) met een korstje van pistachenootjes.
Het hoofdgerecht tenslotte was rundvlees uit de Perigord, in hele dunne plakjes geserveerd. Daarbij dronken we, weer op advies, een Italiaanse wijn, iets wat ik zelf ook gekozen zou hebben. De Chianti Classico Querciabella (mooi eikenhout!) 2004 was een stevige maar milde rode wijn; de tannines waren goed afgerond (door de rijping op hout) en er was voldoende fruit aanwezig. Het is echt een wijn die bij veel mensen in de smaak valt, zonder ‘simpel’ of ‘makkelijk’ te zijn.
Tot slot van het uitstekende diner volgde een tegenvallend dessert met een fantastische wijn. Daarover binnenkort meer!