Niet 200 (zoals ik in de vorige blogpost schreef), maar bijna 300 deelnemers uit bijna 40 landen namen deel aan de vijfde European Wine Bloggers Conference, gehouden in de Turkse stad Izmir, aan de Egeïsche Zee. Samen met een handvol andere Nederlanders nam ik deel en leerde onder andere over Turkse wijn, de Turkse keuken en de geschiedenis van wijn. Een eerste fotoverslag van de conferentie zelf volgt hieronder.
De conferentie vond zoals gezegd plaats in Izmir, de derde stad van Turkije, na Istanboel en Ankara. Na onze eerste nacht in het luxe Swissotel verkenden Natasha en ik nog voor het programma begon kort de omgeving. Maar natuurlijk begonnen we de dag met een stevig ontbijt.
Voor de conferentie hoefden we niet het gebouw uit; de zalen voor de workshops en speeches hadden bovendien namen van Turkse inheemse druivenrassen.
De eerste activiteit betrof een proeverij van Turkse inheemse druivenrassen, geleid door Joel Butler MW. Veel van die druivenrassen hebben een geschiedenis die duizenden jaren teruggaat, zoals later door dr. José Vouillamoz nog zouden worden toegelicht. De wijnen van autochtone Turkse druiven bevielen me uitstekend: het druivenras kalecik karasi was mijn favoriet.
Na deze boeiende proeverij was het tijd voor de openingsspeeches. Organisator en sponsor Wines of Turkey, in de persoon van Taner Ogutoglu, heette alle aanwezigen hartelijk welkom.
Daarna was de beurt aan de Britse wijnschrijver Andrew Jefford, met een pakkend relaas over de bron van onze inspiratie en de dood van de wijnschrijver.
De keynote van Randall Grahm moet ik nog eens nalezen. Zoals op Twitter en elders werd opgemerkt: Grahm heeft een vocabulaire dat niet altijd onmiddellijk te begrijpen is.
De lunch bood de gelegenheid nieuwe en oude bekenden op te zoeken, en kennis te maken met de overige Nederlandse deelnemers. In het midden van deze foto een van hen, culinair auteur Irene de Vette, en links Hande Kutlar Leimer, oprichter van Vinoroma.
Sommelier van restaurant The Fat Duck Isa Bal en internationaal bekend wine blogger Alder Yarrow presenteerden na de lunch een proeverij van ‘signature blends’: wijnen van een mix van internationale en inheemse Turkse druivenrassen. Een interessante discussie over het nut van deze blends kwam op gang.
De bijdrage over The Sources of Wine besloot deze eerste conferentiedag. Twee sprekers gingen in op de oorsprong van wijn: dr. José Vouillamoz, co-auteur van het recent verschenen Wine Grapes, en dr. Patrick McGovern, archeoloog en chemicus en auteur van twee boeken over de geschiedenis van de wijnbouw. Vouillamoz, een zeer bescheiden en prettig persoon om mee te praten, proefde op een ander moment tijdens de conferentie een slok van de door mij meegebracht fles Cabernet Colonjes 2011. Vouillamoz kende de druif van naam, maar had hem nog niet geproefd. Zowel hij als ik waren zwaar teleurgesteld.
Meer Turkse wijn wachtte ons op drie mystery-locaties waar het diner zou worden geserveerd. Mijn bus bleek na een uur rijden aangekomen te zijn bij wijnproducent Urla, in het dorp Urla, op zo’n 50 km van Izmir. Er was helaas slechts één wijn te drinken, een rode, en niet de prettige rosé die ik eerder op de dag in de Lobby had geproefd.
Urla is een jong bedrijf, gevestigd kort na 2000 in een gebied dat al sinds de 7de eeuw voor Chr. wijn produceert. Er wordt gedeeltelijk biologisch gewerkt, met zowel inheemse als internationale druivenrassen.
Een biertje in de bar besloot deze eerste dag van de vijfde EWBC 2012.