Vorige zondag een bad wine day, dit weekend een compleet good wine weekend. En de zon scheen er ook nog eens bij, wat wil je nou nog meer….Vineus (en anderszins… ) was het weekend zo geweldig dat het moeilijk kiezen is wat eerst de beschrijven. Om te beginnen maar eens de wijnen op een rijtje (niet om iemand jaloers te maken, maar om aan te geven hoe divers zo’n weekend kan zijn!)
Deel 1: Zaterdag, bij goede vrienden in de tuin (heerlijk jongens, doen we nog eens):
• Champagne van R&L Legras, Brut Blanc de Blancs Grand Cru, Chouilly, bij aspergetaart en gerookte zalmhapjes. Het feest is begonnen!
• Nebbiolo Langhe Ginestrino 2004 van Conterno Fantino bij de rosbief, mierikswortel-aardappeltaart en zomergroenten; veel te jong om nu te drinken, maar bij de rosbief toch uitstekend. De wijn werd omschreven als ‘zwarte thee’, maar Bart stuurt mij nog een proefnotitie van de wijn zoals íe een dag later smaakte, toch Bart? 😉
• Inniskillin Icewine 2002 Vidal Oak Aged VQA Niagara Peninsula, bij Ariane’s onvolprezen lemon-meringue pie en Bretonse boterkoek. Wauw…
Deel 2: Zondag, bij de eerste Food- and Winebloggersbijeenkomst (zie de blog die hierop volgt):
• Ribeyrenc, 2004 van Thierry Navarre, Roquebrun, Languedoc. Er worden jaarlijks slechts tussen de 600 en 900 flessen van deze uitzonderlijke druivensoort gemaakt. De Ribeyrenc of Aspiran is een druivensoort van vóór de grote massa-herplantingen in het zuiden van Frankrijk en geeft je een idee van hoe een wijn rond 1850 gesmaakt moet hebben. Bijzonder was dat Dick ons flessen van de wijn met en zonder natuurkurk liet proeven. Die met de kunstkurk was nog fris en fruitig (hoewel al van 2004 en over zijn top), die met de echte kurk had geen lekkere, rook muf. Een goede illustratie van waarom producenten op schroefdop of vino lock overstappen.
• Mariposa, Vino rosso frizzante van Casalone, oftewel een heerlijk rode mousserende wijn met slechts 5% alcohol. Voor zo’n warme zondagmiddag een uitstekende wijn, die evenals de Ribeyrenc prima combineerde bij de verrukkelijke door Cécile gemaakte salade van eendenmaagjes (gésiers), rucola en gedroogde tomaten. De Mariposa wordt gemaakt van de druivensoort bracchetto d’Acqui in het gebied ten oosten van Asti in het Italiaanse Piemonte. De echte bracchetto d’Acqui geniet de DOCG-status, maar de fles van zondag mag eigenlijk geen bracchetto d ‘Acqui heten: de wijngaarden waar de druiven voor deze wijn hangen, liggen net buiten het DOCG-gebied. Er worden slechts kleine hoeveelheden van deze zoete, meestal mousserende, wijn geproduceerd en het overgrote deel wordt dan ook in de regio zelf geconsumeerd als dessertwijn bij rood fruit en diverse vruchtentaarten.
• een rode wijn, Château de Tréviac, AC Corbières, 2004 (ingebracht door Ed) en een witte wijn Grüner Veltliner Landwein, Langenlois, 2005 van Willi Bründelmayer, bij de confit de canard (eendenboutjes met een heerlijk knapperig vel). De kruidige en frisse Corbières combineerde goed met de eend, maar verbluffend was de combinatie met Grüner Veltliner – hoe kan het ook eigenlijk anders. Bij de eend en zelfs na de rode wijn bleef deze simpele wijn van één van Oostenrijks topproducenten geheel overeind. Eend met Grüner Veltliner: een combinatie om nog eens verder te onderzoeken.
Thuis wachtte mij dan nog een fles Silver Lake Pinot Noir 2004 van Willi Opitz, heerlijk, maar na al dit heerlijks wel te zwaar om nog optimaal van de genieten (14.5%).
Als er één weekend heeft geïllustreerd hoe gevarieerd de oude wijnwereld nog altijd is, dan is het dit weekend wel. Rood en wit, stil en mousserend, Frankrijk, Oostenrijk en Italië. De vreemde eend (toepasselijk) in de bijt is de Canadese Icewine, die krijgt binnenkort dan ook zijn eigen blogje.
Carla zegt
Kijk ! Dat is nog eens een weekend. En mooie beschrijvingen van de wijnen. Ik ben normaliter niet zo kapot van Gruner Veltliner (excuses mijn accentjes willen het maar niet doen), maar jullie zijn allemaal zo enthousiast….misschien toch maar iets bestellen dan.
Met dank weer Marielle !
Groet van Carla
Mariëlla zegt
Zou ik zeker doen, Carla. Bestel ‘m bijvoorbeeld op http://www.tastewine.nl. Of kijk eens op http://www.imperialwijnkoperij.nl.
Ik ben benieuwd of íe je bevalt. Misschien moet ik van de Grüner Veltliner de eerst Wine Blogging Wednesday in Nederland maken 😉
Cuno zegt
Ik vind het kurk verhaal bijzonder opmerkelijk. Laat ik het zo zeggen, jullie waren met een goed stel specialisten, dus ik neem aan dat tca wel door deze of gene zou zijn opgemerkt. Wellicht dat de wijn een ander foutje had wat niet met de afsluiter te maken had?
Wel grappig trouwens dat een producent 2 varianten binnen 1 jaar maakt, 1 kurk en 1 schroefdop. Kostbare aangelegenheid lijkt me.
Mariëlla zegt
Ik zal Dick vragen hier op te reageren. Hou de boel in de gaten!
dick zegt
Cuno, Thierry Navarre is een natuurfreak die na een boel vijven en zessen juist is gaan experimenteren met kurk en synthetische kurk.
Hij legt zich steeds meer toe op het maken van lichte rode wijnen (juist in de Languedoc waar de betere rode wijnen nogal blockbusters dreigen te zijn). Dezelfde wijn bottelde hij expres met 2 kurken (dat kan in dezelfde machine). Het resultaat is nogal opmerkelijk zoals de aanwezigen zondag ook merkten. Iedere leek zou het overigens direct merken.
Voor Thierry – een van de leidende figuren in de bio-dynamische teelt – is er inmiddels nog maar één kurk voor dit type wijnen: de synthetische. Schroefdop zou wat hem betreft ook kunnen, maar dat zal voorlopig niet gebeuren omdat de bottelmachine die hij samen met een andere wijnmaker deelt pas 2 jaar oud is. Te duur dus om hem nu al te vervangen.
Met kurk houdt de onderhavige wijn (het is een heel lichte rode) het een jaar, met synthetische kurk ca 3 jaar. ‘Houden’ betekent hier: de kurk heeft als kurk/hout een zodanige invloed op wijn dat het de smaak ervan verandert. Het fruit en frisheid raken er danig door aangetast. Louter en alleen omdat kurk smaak afgeeft, net zoals een wijnvat dat doet.
Ook in de Bourgogne zijn mij dit soort proeven bekend. Met soortgelijke resultaten. Maw: kurk zorgt voor ‘kurk’ (een duffige, stoffige houtinvloed) die geen TCA-besmeting is.
Cuno zegt
Bijzonder interessant Dick. Het was mij niet duidelijk uit het stukje dat het om een synthetische kurk ging. Vandaar de kosten-vraag.
Op zich is het een mooi streven om een wijn met twee afsluitmethoden te produceren. Dat geeft m.n. voor de smaakbeleving en de houdbaarheid een goed beeld aan de consument, hij kan dan zelf vrij objectief oordelen.
Toch blijft de vraag in dit specifieke geval, waarom wil je een lichte rode wijn 3 jaar bewaren. Hij evolueert toch ook in de fles, met of zonder kunstmatige afsluiting.
Ik denk dat juist de wijnen die je wil opleggen, baat hebben bij een alternatief dat niet met tca besmet kan raken of een smaak kan afgeven, dat die meer in aanmerking komen.
Let wel, ik ben geen uitgesproken voorstander van één van beiden. Ik zie grote voordelen in alternatieve afsluitmethoden. Maar dat zijn met name gebruiks- en besmettingsvoordelen.
En als ik Rob Kies van Amorim mag geloven zijn de meeste praktische bezwaren van dé kurk inmiddels verholpen. Lees het artikel dat hij vorig jaar voor ons schreef: http://www.wijnsuggestie.nl/modules/
smartsection/item.php?itemid=56
dick zegt
Cuno,
de crux van dit verhaal zit ‘m in de smaak die kurk afgeeft. Het gaat er niet om deze Ribeyrenc 3 jaar te bewaren (daar is hij helemaal niet voor gemaakt; hoewel hij het juist bij hete jaren – 2003! – juist blijkt te kunnen). Als een kurk na 2 jaar heel veel invloed op de smaak blijkt te hebben, dan heeft hij dat in het voorproces natuurlijk ook. De curve waarmee dit gebeurt is niet te geven, uiteraard. Het was echter duidelijk dat de kurk ook in zijn eerste 12 maanden op fles al geen goed deed. Vandaar het experiment dat zich bij 2 jaar overduidelijk doet voelen.
En uiteraard geldt ook dit: de hoogste kwaliteit kurken zal al een belangrijk deel van het bezwaar wegnemen. Maar dat is kostprijs-technisch bij een bedoelde levensduur van de wijn van 1-2 jaar niet verstandig.
Kortom: Navarre opteert voor de synthetische kurk (niet die hard, maar die met de zachte kern, die je er goed uitkrijgt, zoals ook Bründelmayer hem gebruikt in de hier besproken basis Grüner Veltliner.
Vanwege dit smaakvertroeblende effect overwegt hij nu ook andere oplossingen voor zijn ‘bewaarwijnen’.
Cuno zegt
Dick,
Al met al interessante ontwikkelingen. Ik ga gauw eens het verschil tussen twee identieke wijnen met verschillende afsluiters willen proeven.
Groet,
Cuno