Graševina uit Kroatië

Het wordt een traditie zo langzamerhand: de lente beginnen we hier thuis met Welschriesling. In 2006 ontdekte ik deze druif, die in Oostenrijk en Oost-Europa veel staat aangeplant. Over het algemeen wordt Welschriesling door de wijnpers als een simpel terraswijntje beoordeelt, meestal het vermelden niet waard. Maar ik heb er de afgelopen twee jaar een aantal prima exemplaren van op, uit Oostenrijk, Hongarije en zaterdag uit Kroatië. Daar is de druif bekend onder de naam graševina.

In continentaal Kroatië – het deel boven Bosnië-Herzegovina – is de aanplant aanzienlijk: ruim 90% van de wijnen is er wit, de helft daarvan bestaat uit graševina. Een van de wijncentra in het oostelijk deel van het land, vlak onder de Hongaarse grens, is Kutjevo. De wijngaarden liggen er op de hellingen van de bergketen Krndija en hebben concurrentie van de loofbossen, waar uitstekend eikenhout voor wijnvaten vandaan komt. Net als in veel andere gebieden is de wijnbouw er door Cisterciënzer monniken rond 1200 geïntroduceerd. Het klimaat is er uitstekend voor de wijnbouw: warmte van de Pannonische vlakte, veel zonne-uren, verkoelende winden uit de Oekraïne, in voorjaar en zomer voldoende neerslag én grote verschillen tussen dag- en nachttemperatuur in het groeiseizoen. De bodem bestaat uit leem en soms verweerd gneis, dat een mineralig karakter aan de wijnen kan geven.

Onze Graševina had een aangename neus van wat exotisch fruit, onder andere ananas en een prettige volle, droge smaak. In de afdronk wat grapefruitbitter, lekker frisse zuren en een alcoholpercentage van 12%. Het zou me niet verbazen als de wijn wat op zijn droesem heeft mogen liggen rijpen: in de geur en smaak was ook een hint van gist te ontdekken. Al met al een uitstekend glas voor een redelijke prijs: bij Wijnkoerier Milenko, van wie ik deze fles had ontvangen, kost hij € 6,00. Bovendien smaakte de wijn uitstekend bij een salade van rucola, winterpostelein, gebakken ciabatta, zacht gekookt ei, uitgebakken pancetta en geraspte grano pardano. Twee jaren geleden maakten we dezelfde combinatie met Welschriesling, en opnieuw kon de wijn uitstekend op tegen het zout van de kaas en de pancetta en het vet van het ei en de kaas.

In Kutjevo zijn een aantal particuliere producenten actief, maar deze fles was afkomstig van een grotere coöperatie, vermoed ik. Het achteretiket meldt: Abfuller Weinkellerei Kutjevo. Hoewel er meer in het Duits vertaalde termen op de Kroatische etiketten staan, is het toch wel handig een lijstje met vertalingen bij de hand te hebben. Zo dacht ik dat het ‘vrhunsko vino’ droge of witte wijn zou betekenen, maar het betekent ‘kwaliteitswijn’. De andere categoriën zijn ‘stolno’ vino – tafelwijn, en ‘stolno vino geogr. poteklo’ – tafelwijn met geografische herkomst. De wijnwetgeving in Kroatië is, evenals die in de meeste landen in Oost-Europa, geënt op die van de Europese Unie. Nog wat meer termen: ‘suho’ betekent droog, ‘bijelo’ wit en ‘crno’ – donkerrood. Tom Stevenson voorspelt in zijn wijnencyclopedie dat we in de toekomst meer over wijnen uit Kroatië zullen horen, vooral nu sommige wetenschappers ervan overtuigd zijn dat de oorsprong van zinfandel hier ligt, in de rode druif plavaç mali (of crljenak kastelanski). Maar daarover binnenkort meer.