Hugh Johnson’s Wijngids 2007

Sommige boeken gaan zo stilletjes hun gang: ze krijgen weinig recensies, zijn niet opvallend qua uiterlijk maar tamelijk invloedrijk én onmisbaar. Als sinds 1977 publiceert de Engelse wijnschrijver Hugh Johnson jaarlijks een nieuwe editie van zijn Pocket Wine Book, in Nederland sinds 1984 vertaald als Hugh Johnson’s Wijngids.

Hugh Johnson behoort tot de absolute top van Engelse wijnschrijvers. Samen met Jancis Robinson verzorgde hij onder meer de Wijnatlas; hij is ook de auteur van Het verhaal van wijn, over 2000 jaar wijngeschiedenis.

Recent verscheen de Johnson’s Wijngids editie voor 2007. Net als andere jaren tref je werkelijk een schat aan informatie aan n dit fantastische boek: wijn-spijscombinaties, goede jaargangen, goede huizen en domeinen, streekspecialiteiten (op wijngebied dan), trends, korte top-tienen van wijnen om naar uit te kijken, verklarende woordenlijstjes etc.. etc… etc… En dat alles per land gerangschikt. Veel feiten zijn gewoon naslag, maar daartussen door signaleert Johnson ook trends en geeft hij veel nuttige lijstjes, op een leesbare manier gebracht.

Bijzonder in de editie van 2007 is de terugblik op de dertig jaar wijngeschiedenis sinds 1977. Johnson signaleert daarin de belangrijkste trends, waarvan de belangrijkste wel is de verschuiving van het belang van locatie naar het belang van de druif. Dertig jaar geleden vermeldde het etiket op een wijnfles de naam van de herkomst van de druif, meestal een streek of plaatsnaam. (Wijn kwam dan ook overwegend uit Europa). De in een gebied voorgeschreven druivensoort diende je als wijndrinker gewoon te kennen: een rode Bourgogne is gemaakt van pinot noir, een Savennières van chenin blanc. Anno 2007 zijn wijnen overwegend bekend vanwege hun druivensoort: mensen drinken graag een Merlot of een Chardonnay. Johnson zegt daarover: ‘Californië startte de revolutie, althans als een bewuste beleidsverandering. In 1977 en in mijn eerste editie was varietal de slogan die het nieuwe idee signaleerde.’ Na Californië volgde de rest van de wereld, inclusief uiteindelijk ook Europa, en inmiddels zijn er grote groepen wijndrinkers voor wie een Pommard of een Chianti weinig meer zegt.

Naast deze verschuiving in aanduiding signaleert Johnson ook diverse gevolgen daarvan: de hernieuwde belangstelling voor minder bekende druivensoorten bijvoorbeeld, of de veranderingen in smaak. In een notendop krijgen we in dit eerste hoofdstuk weer een fantastisch stukje Engels wijnschrijverij.

Zoals ik al eens eerder schreef, heeft de Nederlandse editie één minpunt: zijn omvang. De Engelstalige pocket is slank en dun en heeft een functionele typografie. Helaas is dat met de Nederlandse editie niet zo: dit is een stevige paperback met een opmaak en typografie die saai en onfunctioneel is. Maar dat mag je niet verhinderen dit boek aan te schaffen. Iedere wijnliefhebber zal er uiteindelijk lang plezier van hebben. Onze editie van 2004 is pas vorig weekend bij het oud papier beland!

Hugh Johnson’s Wijngids 2007, Utrecht, Het Spectrum 2006, 415 p., isbn 978 90 2742966 7, prijs € 19,95