Zoete wijnen, ik doe er een moord voor. Tenminste, ‘goede’ zoete wijnen. Ieder land heeft wel zijn eigen grote zoete wijnen. Denk aan Sauternes in Frankrijk, maar ook betaalbaardere wijnen als Beaumes de Venises (Rhône), Coteaux du Layon (Loire) of Selection des Grains Nobles (Elzas) drink ik graag. Denk ook aan de Beerenausleses en Trockenbeerenausleses van Oostenrijk en Duitsland, de Vin Santo van Italië etc…etc.. etc… Aan de top van al dat lekkers staat voor mij toch wel icewine. Of die nu uit Duitsland of Canada komt, je mag me ervoor wakker maken. Eerder deze week meldde ik dat ik zaterdag een icewine dronk, maar dat is niet correct. Hoewel Crown Bench Estate ook uitstekende ice-wijnen maakt, dronken we zaterdag een zoete wijn van Chardonnay-druiven die licht door botrytis aangetast waren.
Botrytis cinerea is een schimmel die vooral in vochtige dalen – zoals in het dal van de Ciron voor Sauternes – maar ook op diverse andere plekken in de wereld, de druiven aantast. Maar in het geval van deze schimmel vinden wijnboeren dat absoluut geen ramp. De schimmel zorgt er namelijk voor dat de druiven indrogen zonder helemaal weg te rotten. Door het indrogen nemen de suikergehaltes in de druiven fors toe, waardoor je een natuurlijk zoete wijn kunt maken.
De aangetaste druiven worden met de hand besje voor besje geoogst, waarna de schimmel ook nog een heel speciale geur en smaak aan de wijn meegeeft. Dat besje voor besje oogsten is één van de redenen waarom deze wijnen vrij duur zijn. Bovendien koop je ze meestal ook nog eens in flesjes van 375 of 500 ml. Met zijn vieren is dat als dessertwijn dan precies genoeg.
Crown Bench Estate is een klein wijndomein op het Niagaraschiereiland bij Lake Ontario in Canada. Op vakantie in dat gebied bezochten vrienden van ons de sympathieke eigenaren van het domein en besloten een aantal flessen mee naar Nederland te nemen. En wij waren weer zo gelukkig om voor de tweede keer (de eerste was de Henry Pelham Riesling Icewine) van zo’n heerlijk zelfgeïmporteerd flesje te mogen genieten.
De wijn die wij dronken, Beamsville Bench Livia’s Gold 2003, had 10% alcohol, was verrassend romig, had veel fruit (papaya, vanille, abrikoos, beetje Nigella – de heren in het gezelschap waren op dreef 😉 ) en heel licht de geur van botrytis. Bovendien was er voldoende zuur om al dat zoet te compenseren en tot slot had de wijn een ongelooflijk lange nasmaak. Een wijn die met recht Livia’s Goud genoemd mag worden, naar eigenaresse en wijnmaakster Livia Sipos.
We dronken Livia’s Gold bij een amandelappeltaart naar een recept van Nigella Lawson. Vandaar de inspiratie van de heren…..
Volgens de makers van de wijn zou hij ook uitstekend smaken bij Chinese gerechten, romige soepen en pastagerechten en uiteraard foie gras (voor diegenen die dat nog wel eten). Vooral die combinatie met Chinese gerechten zou ik graag eens uitproberen.
De filosofie van Crown Bench Estate Winery staat mij erg aan: om een goede wijn te maken moet je goede kwaliteit druiven gebruiken. Er is geen andere mogelijkheid, aldus Livia Sipos en haar echtgenoot Peter Kocsis. Hoewel een wijnmaker die zijn vak verstaat van een slechte wijn een goede kan maken, kan van slechte wijn geen grote wijn gemaakt worden. “And no amount of marketing hoopla can elevate it. By combining the very best in terrain, viticultural practices, oneological stewardship and administration, the pillars of a quality winery will have been established.”
Het is dat Canada niet naast de deur is, anders zou ik er zeker regelmatig naar toe reizen om wat zoet goud in te slaan. Nu moet ik het maar doen met de website, die overigens wel een aantal heel interessante recepten geeft. En toeval of niet, ze maken er ook verjus. Zo hoor je daar nooit over, nu komt het kort na elkaar diverse malen op mijn pad. Serendipiteit heet dat, meen ik.
Met dank aan Bart en Ariane voor het gebruik van de foto’s.