Het zal velen overkomen zijn de afgelopen dagen: trek in een glas wijn, maar helaas, de virussen hebben zo stevig huisgehouden dat er niets te ruiken valt. Mij overkwam het dit weekend, terwijl er een geweldige fles Churchill Vintage Port van 1992 open ging….. Verrassend genoeg kon ik wel nog enig plezier aan de port beleven: ik rook lichte, aangename tonen van koffie en fruit, terwijl ook de smaakpapillen in mijn mond gewoon hun werk deden.
Maar bij een witte Spaanse wijn van Espelt, de Quinze Roures 2007, gemaakt van grenache blanc en grenache gris, begaf mijn neus het toch helemaal: niets, maar dan ook helemaal niets, rook ik. En dat terwijl de wijn een stevig portie hout heeft gehad tijdens zijn opvoeding (zes maanden op Franse eiken vaten), en normaal gesproken zeer kruidig en aromatisch is.
Ook hier kon ik dankzij de smaakpapillen in de mond toch nog enigszins genieten: mijn mond trof een zeer volle wijn aan, die een beetje filmde, heel zuiver en schoon was en in de afdronk een bittertje had. De zuren kwam heel fris en fruitig over. Eerlijk gezegd stond ik versteld dat ik zonder een functionerende neus toch nog zoveel uit deze witte wijn kon halen. De filmende indruk had ik bijvoorbeeld niet eerder in deze wijn ontdekt. Het leek een piepklein beetje restzoet, maar het kan ook de alcohol geweest zijn. Of misschien versterkte het een het ander. De wijn heeft volgens de technische beschrijving inderdaad 0,4 gram restzoet en 13,5% alcohol.
Ik zou bijna wensen dat mijn neus straks op het vinologenexamen uitgeschakeld is…. misschien proef ik dan ook beter 😉
Afbeelding: Anonieme Engelse karikatuur uit 1833.
