‘Quest for the Albariño’

Niet veel wijndrinkers zullen zich er druk om maken: een witte wijn uit Spanje die onder kenners goed bekend staat maar hier nauwelijks te krijgen is. De gemiddelde wijndrinker zal denken: ‘Wat interesseert mij nou zo’n alba-dinges’. Maar voor idioten zoals ik kan zo’n wijn van een onbekendere druivensoort die regelmatig in de pers genoemd wordt maar hier mondjesmaat te vinden is, een soort queeste worden. Een kwellende zoektocht, op jacht naar Albariño….. Inmiddels heb ik twee verschillende Albariño’s geproefd, maar de fascinatie blijft.

Ik denk dat ik er hooguit een jaar geleden voor het eerst van hoorde. Uit Galicië, de noordwestelijke natte en groene uithoek van Spanje waar ook Santiago de Compostela ligt, komt ook wijn, en sinds een paar jaar zelfs goede wijn. Galicië kent een handjevol wijngebieden, zelfs afgebakende wijngebieden of DO’s, waarvan de Rías Baixas aan de kust net ten noorden van de grens met Portugal inmiddels de bekendste is. En uit die Rías Baixas komt een bloemige witte wijn met frisse zuren van de albariño-druif; deze druif staat aan de andere kant van de grensrivier de Minho, in Portugal, bekend als alvarinho. Er wordt Vinho Verde van gemaakt.
Er is ook een verhaal dat de druif in de Middeleeuwen door Duitse monniken op pelgrimstocht naar Santiago is meegebracht: alba rino = witte van de Rijn. Dit verhaal is leuk om op door te fantaseren, maar helaas niet verder onderbouwd.

De eerste Albariño die ik dronk was uitstekend; dat was het restaurant waar ik hem dronk ook wel aan zijn stand verplicht. De Terras Gauda o Rosal die ik bij Karel V dronk, beschreef ik al eerder. Het was een bloemige wijn, met wat perzik en zwoele zomerbloemen in de neus. In de mond had de wijn een heel romig gevoel. Echt een wijn voor bij coquilles St. Jacques in roomsaus – toepasselijk voor een wijn uit het gebied in de buurt van de pelgrimsstad van St. Jacob 😉

De tweede Albariño dronk ik afgelopen vrijdag, en ook dit was weer een aparte ervaring. Het ging om een Albariño Viña Araujo 2005 van José Araujo Peña in Pontevedra. De wijn was nog vrij koud bij de eerste slokken en we vonden hem niet bijzonder. Heerlijk om te drinken op een terras in Galicië, maar geen wijn om naar Nederland te halen en er 10 euro voor te moeten betalen. De wijn had een lichte geur van peer en appel en een heel prettig en bescheiden aroma. We vonden het gewoon een goed gemaakte frisse, lichte witte wijn.

Totdat we hem aan het eind van een proefsessie met wat stevige rode wijnen nog eens inschonken en proefden. Uiteraard was de wijn nu opgewarmd, en uit het glas kwam ons een heel andere wijn tegemoet. Veel zwoeler, met nog sterker de lucht van peer, maar ook een aroma alsof de druiven wat ‘last’ gehad hadden van botrytis, de edele rotting die zorgt voor mooie zoete wijnen. Eerlijk gezegd bleef deze Viña Araujo goed overeind na al het rode geweld dat we geproefd hadden. Nu zou ik hem zeker kopen, ook voor 10 euro! Echt een wijn om samen met een vriendin te drinken, bijkletsend over mannen, filmhelden en lekkere recepten.

Als ik nu terugdenk aan de twee Albariño’s die ik dronk, is het erg moeilijk daar over zo’n afstand in tijd nog overeenkomsten in te vinden. Eigenlijk wil ik binnenkort eens een paar Albariño’s naast elkaar kunnen zetten, en voor de grap dan ook wat Vinho Verde van alvarinho aan de proeverij toevoegen. Als het lukt om wat flessen te pakken te krijgen, nodig ik wat vriendinnen uit, in ieder geval mijn dierbare kok en medewaardin van Herberg de Ketel en de Kurk! Want bij een Albariño zijn heerlijke gerechten te bedenken.

Meer weten over de albariño? Gert Crum schreef een aardige bijdrage in de Spanje-special van Perswijn (december 2006).