Als historicus heb ik geleerd dat afstand nemen vaak het beste perspectief levert. Gebeurtenissen waar we middenin zitten, zijn vaak moeilijker te duiden op het moment zelf dan enige jaren later. Zo is het wat mij betreft ook met de rol van wijncriticus Robert Parker. Natuurlijk weet ik waarom hij beroemd en berucht is: zijn fameuze puntentelling die over de hele wereld gevreesd én verlangd wordt. Heeft een wijn tussen de 90 en de 100 Parkerpunten, dan is je kostje als wijnproducent gekocht. Die punten door Parker hebben echter ook een keerzijde: velen verwijten Parker dat hij een eenzijdigheid in de wijnstijlen heeft bewerkstelligd. Wijnproducenten zijn hun wijnen namelijk steeds vaker gaan maken in een stijl die gegarandeerd Parkerpunten oplevert. De grote wijnen van Bordeaux (en vele andere) zijn daardoor blockbusters geworden met ‘alleen maar’ kracht, rijp fruit en hoge alcoholpercentages. Subtiliteit en elegantie zouden in veel wijnen ver te zoeken zijn.
Stripboek over straat
En hoewel ik dit allemaal weet, vind ik het toch moeilijk nu al een oordeel te vellen. Robert Parker, de ‘wine advocate’ uit Monkton in Maryland USA, is immers nog onder ons en actief? Hoe kun je dan al een afgewogen oordeel leveren over zijn invloed? Boeken over Parker had ik tot voor kort nog niet gelezen. In Bordeaux kwam ik echter vorige zomer een man tegen met een grote papieren tas met boeken. De tas scheurde, en een dikke wijnencyclopedie rolde over straat, samen met een dun stripboek met een fleurige omslag. Ik herkende de karikatuur van Parker op de omslag van het boek, en besloot daar en toen het boek bij de eerstvolgende gelegenheid aan te schaffen. Een stripboek over Parker, in het Frans, van een Franse uitgever en van Franse auteurs, dat moest ik lezen….
In Beaune, bij de bekende wijnboekhandel Atheneum, kwam de gelegenheid, en samen met een stapel in het Frans vertaalde wijnmanga’s ging ook Les Sept Péchés capiteux van Simmat & Bercovici mee naar Nederland.
Vilein
En wat een heerlijke strip is dat 😉 Geweldig vilein, en leunend op ‘anti-Parker’ titels als The Emperor of Wine van Elin McCoy, het verhaal van zijn ontslagen medewerkster Hanna Agostini, het werk van Jonathan Nossiter (van Mondovino) en van diverse andere tegenstanders van Parker. Maar zo scherp, zo overtuigend, dat ik na het lezen van de strip besloot me toch maar eens verder te gaan verdiepen in het verschijnsel Parker. Het boek van Elin McCoy is het volgende op mijn leeslijst.
Zeven hoofdzonden
Terug naar de strip: aan de hand van de zeven hoofdzonden – lust, afgunst, hoogmoed, luiheid, vraatzucht, woede en hebzucht – worden de euveldaden van Parker behandeld. De wijnschrijver wordt onder valse voorwendselen naar Frankrijk gelokt en moet daar in de beroemde ondergrondse kerk van Saint Emilion voor een tribunaal van gemaskerde mensen verschijnen. Dit tribunaal roept per hoofdzonde een getuige op: medeplichtige Michel Rolland bijvoorbeeld, of oud-medewerkster Hanna Agostini en de geest van (de in het boek inmiddels overleden) Bernard Magrez. Ook echtgenote Pat Parker speelt een komische en subtiele rol in het geheel. De conclusie van het tribunaal is duidelijk: Robert Parker is schuldig aan alle ten laste gelegde zaken en zal zijn straf moeten ondergaan….
L’anti-guide Parker
Het standpunt van de auteurs is vanaf het begin glashelder: niet voor niets staat er op de kaft ‘L’anti-guide Parker’. Van enige nuance is weinig sprake, maar daarvoor is het ook een stripboek. Gelukkig is daar ook het voorwoord van Denis Saverot, hoofdredacteur van La Revue de vin de France, die het verschijnsel Parker plaatst in een groter kader: de verovering van de wereld door de wijnen van Bordeaux in de afgelopen 30 jaar. Achter die veroveringstocht zit niet alleen ’terroir’ en techniek, maar ook een groep mensen met een van te voren bedachte strategie (aldus het voorwoord). En van die groep is Parker er slechts één. De striptekenaar en schrijver maken van Parker een gewillig en enigszins naief ‘slachtoffer’van sluwere krachten om hem heen: Michel Rolland en garagiste Jean-Luc Thunevin bijvoorbeeld, of de Amerikaanse importeur Jeffrey Davies. Of het allemaal precies zo gegaan is, daar waag ik even geen uitspraak aan. Maar het geeft wel te denken!
Ik zou willen dat een Nederlandse stripuitgever het aandurfde deze titel te vertalen. Zelden heb ik zo genoten van een stripverhaal. Wat mij betreft: verplichte kost voor iedere serieuze wijnliefhebber. En zolang er geen vertaling is: uitermate goed voor je Frans!
Simmat & Bercovici, Robert Parker, Les Sept Péchés capiteux, uitgeverij 12bis, 2011
