THE Zinfandel uit DE doos

Zomer 2007 kwam hij over uit Californië, onlangs ging hij open, als laatste uit DE doos: een fles 2005 Ridge Lytton Springs. En wat een wijn was dat! Nico heeft zijn geloof in Californische wijnen weer helemaal terug en ik weet weer waartoe Zinfandel in staat is. Iedereen die alleen de zoete fruitbommen met alcohol kent, moet deze maar eens proberen te vinden: Ridge Lytton Springs 2005, 77% Zinfandel, 17% Petite Sirah, 6% Carignan, van de wijngaarden in de Dry Creek Valley, Sonoma!

Ik had deze inleiding al geschreven, toen mijn proefdocent naar aanleiding van een andere wijn tegen me zei dat Zinfandel helemaal niet zo veel tannines heeft. Die opmerking kon ik niet rijmen met wat ik in bovenstaande wijn geproefd had. Daarom heb ik nog maar eens één en ander nagelezen over Zinfandel. En toen bleek onze fles niet zo maar een fles te zijn, maar gewoon DE fles. Er schijnt geen betere Zinfandel te zijn dan die van Ridge. Lytton Springs in de Dry Creek Valley is topterroir voor Zinfandel en Paul Draper, mede-eigenaar en wijnmaker van Ridge, geldt als de King of Zin. Oz Clarke raakt er in zijn Grapes and Wines niet over uitgepraat. Tot slot zijn er in de Dry Creek Valley nog een fors aantal zeer oude stokken, waarvan Ridge er diverse in bezit heeft.

Ik las ook dat Zinfandel inderdaad van zichzelf niet zoveel tannines heeft, maar dat Paul Draper bekend staat om zijn zogenaamde ‘field blends’ van zinfandel met petite sirah en carignan. De petite sirah is dan verantwoordelijk voor de tannines. (Een field blend lijkt op wat in Oostenrijk Gemischter Satz heet: de drie druiven staan op dezelfde akker, en worden gezamenlijk in de wijn verwerkt. Paul Draper’s ‘field blends’ zijn echter wel zorgvuldig geregisseerde assemblages.)

In de zomer van 2007 was deze fles nét op de markt, na meer dan een jaar houtrijping. De ontvangst in het proeflokaal in Lytton Springs was niet heel gastvrij: eerder clean en uiterst zakelijk. Om te proeven moest eerst $ 5 per persoon betaald worden, en kinderen waren al helemaal niet welkom. Nu wilde zoonlief toch liever de nieuwste Harry Potter lezen in de schaduw van een eerbiedwaardige bush vine van 100 jaar oud….

We kochten maar twee flessen bij Ridge – de portemonnee was niet bodemloos. Nu heb ik daar spijt van! Bij een rollade van Veluws hert combineerde deze diepdonkerpaarse wijn namelijk geweldig. Smaak en geur werden gekenmerkt door veel zwart fruit, maar niet van dat jammige. Het was daarentegen zeer elegant fruit, met ongelooflijk stevige bitters in de afdronk.

Ik vertaal tot slot nog even het achteretiket van de fles, om zelf de informatie ook te bewaren. Dit keer was het geen ‘goes well with pasta and fish’ maar zeer degelijke informatie.

“Het groeiseizoen van 2005 was vertraagd door aanhoudende lenteregens en lage temperaturen. Dergelijke omstandigheden kunnen de bloei en vorming van het fruit hinderen, maar tot onze verrassing ontwikkelden de stokken een topoogst. Om verzekerd te zijn van intensiteit, snoeiden we de helft van de trossen van de jonge stokken. Toch waren de vergistingstanks al snel vol, vergelijkbaar met 1997. Koel weer vertraagde de start van de natuurlijke vergisting; als gevolg kregen de druiven een langere inweking, die voor een diepe kleur zorgde.
Alle 31 aparte percelen rondden een natuurlijke malolactische gisting af en werden overgestoken in vaten van aan de lucht gedroogd Amerikaans eik. Tijdens de assemblage werd een derde van de wijn achtergehouden; dit was deels van jonge stokken, deels van overrijpe druiven. Deze elegante, volle wijn, met zijn stevige tannines, en intens, complex fruit, is een van de beste van de recente oogsten. Om nu van te genieten, maar hij zal zich tevens in de komende tien jaar ontwikkelen.”