Verrassingen uit de Ardèche: wijnen van Salel en Renaud

Ik heb het vast al eerder geschreven, maar wijnontdekkingen zitten in een klein hoekje. Net toen we de avondmarkt van Les Vans wilden verlaten – zo’n ‘authentieke’ markt vol leren armbandjes, verse geitenkazen en ‘hippe’ kleding die je van Franse kust tot kust in de boetieks aantreft – kwamen we langs de stand van Elise Renaud. Deze wat verlegen jonge vrouw stond aan een tafel met een bontgekleurd tafelkleed waarop een reeks wijnen stonden. Nou hadden we al wel het een en ander uit de Ardèche op, maar een heel hoge pet hadden we daar niet van op. Het bezoek aan de cave in Lablachère stond nog levendig in het geheugen: met liters tegelijk werden de jerrycans en bag-in-boxen daar weggedragen. Begrijp me niet verkeerd: daar zit best lekkere wijn tussen, zeker voor de barbecue ter plekke. Maar écht goede wijn, nee, die hadden we niet of nauwelijks gevonden. We waren dan ook niet echt van plan te gaan proeven, maar ach, het was nog een beetje vroeg, en we hadden geen zin de gezelligheid te verlaten. Proeven dus maar weer!

Elise bleek de wederhelft van de jonge wijnboer Benoit Salel, en samen hebben zij het voorouderlijke wijngoed van Benoit’s grootvader in Faugères, op zo’n 15 kilometer afstand van Les Vans in de bergen, nieuw leven ingeblazen. Op de tafel lag een boekwerk met indrukwekkende foto’s van het werk aan de nieuw gestructureerde terrassen en het aanplanten van verse stokken. Gelukkig hebben ze ook veel oude stokken kunnen handhaven, bijvoorbeeld grenache, vertelde Elise. Hun eerste oogst was pas in 2008 of daaromtrent (een notitieblokje had ik natuurlijk niet bij me), en veel bekendheid hebben ze nog niet. Maar dat gaat komen!

Tot op de dag van vandaag heb ik spijt dat ik niet meer dozen heb ingeladen die avond. Want wat een prachtige reeks wijnen proefden we: twee prachtige witte bijvoorbeeld, de volle en rijke Imagin’aïre 2010 van 100% roussanne en de volle, frisse en heerlijk naar perzik en abrikoos geurende op hout gerijpte Que sa quoi 2010 van 100% viognier. Of de supergeweldige, lichte en vrolijke Mescladis 2009 (letterlijk Mengelmoesje), die zo heerlijk combineerde bij eendenborst met perzik een paar dagen later. Dat een gamay (50%) met grenache (50%) opgevoed in houten vaten zulke mooie resultaten kan opleveren! Ook was er een houtgerijpte syrah, Trefol. En een zeer, zeer verrassende laatgeoogste witte zoete wijn, met veel viognier, als ik me goed herinner. Wat een wereld van verschil met de zoete rommel die we bij de Cave in Lablachère hadden gekocht! Licht, fris, vol, rijk, elegant. Uiteraard gingen er wat flessen mee, maar achteraf dus toch nog te weinig.

Vandaag lees ik op internet dat Benoit Salel in de leer is geweest onder andere op Domaine des Escaravailles, in de Rhônevallei bij Rasteau, voor de oogst van 2006. Ook van de wijnen van Escaravailles, verkrijgbaar bij Rhône Value Wines, was ik erg gecharmeerd. Misschien geen wonder dat de wijnen van Salel en Renaud mij zo bevielen. Zodra ik weer in de Ardèche ben, ga ik wat dozen inslaan.

Foto’s Nico Poppelier