Fairtrade huiswijnen, biologische huiswijnen, de proefflessen supermarktwijn stroomden binnen hier de laatste paar weken. Nu beleef ik over het algemeen weinig lol aan een huiswijn van een supermarkt. Gladjes, soepeltjes, glijdt zo lekker gedachteloos en zonder enig bezwaar je keel in. Het is alcohol, gemaakt van druivennat, en daar houdt het op. Het kan drinkbaar zijn, maar om nou te zeggen dat er iets spannends aan te beleven valt, meestal niet nee…. Toch besloot ik maar weer eens te proeven. Je moet tenslotte bijblijven….
Ik proefde de afgelopen week: twee maal Fairtrade-huiswijn van de Plus, rood en wit uit Zuid Afrika. Beide € 3,99. per fles. Daarnaast de biologische rode en rosé van By the Grape, met de naam Parra ervoor, van het Spaanse wijnhuis Parra Jimenez waar ze gemaakt worden. De laatste wijn wordt gelanceerd met een campagne waar je U tegen zegt. Fotoreportage, muziekje bij filmpjes op internet, brochure voor de pers die over 50 jaar boeiend historisch reclamemateriaal zal zijn, proefnotities van bekende Nederlandse wijnschrijvers. De Parra By the Grape-wijnen zijn voor € 4,99 eveneens bij de Plus te koop.
Maar dan nu de hamvraag: is het ook wat? Smaakt het? Kun je er wat mee? Nou, daar gaat íe dan.
Fairtrade
Wit 2010, van chenin blanc (Zuid-Afrika). Geproefd, en ik schrijf er verder niet over. Dat zegt meestal al genoeg.
Rood 2010, van merlot (Zuid-Afrika). Geproefd; oneindig zwoel in de geur, barstensvol rood fruit met dotten room. Van smaak zo soepel en makkelijk dat het gevaarlijk is, bijna limonade. Eerlijk gezegd: slobber eerste klas! Correct gemaakte wijn die niet tegenstaat, maar lol, nee, dat nou ook weer niet.
Parra By the Grape
Vergeleken bij de Fairtrade Merlot is de rode Parra By the Grape 2010 een wondertje van verrassing. Gemaakt van tempranillo, pittig en prettig van smaak, wel tamelijk groen in geur en smaak. Alsof je groene paprika’s net hebt gesneden en zo rauw aan het snacken bent. Dat duidt op onrijp óf overrijp oogsten. De herkomst uit La Mancha zal er debet aan zijn: ofwel onrijp geoogst om te hoge suikerwaarden te voorkomen, ofwel overrijp vanwege de grote hitte daar op de hoogvlakte. Al met al is de rode Parra By the Grape een keurige huiswijn, stukken beter dan de Fairtrade. Maar waarom is er nou gekozen voor het afsluiten van deze fles met een kurk? Het maakte de wijn muf en bijna kurkig! Een schroefdop was hier veel beter geweest! (Even los van de discussie of de winning van aluminium voor schroefdoppen nu zo milieuvriendelijk is!)
De rosé van Parra By the Grape beviel minder: gemaakt van garnacha, prettige aroma’s van rood fruit en citrus, maar in de smaak overheersende groene tonen en stevige bitters in de afdronk. Bijna alsof je op pure grapefruitschil aan het kauwen bent. Het maakte op mij een wat chemische indruk, helaas.
De witte Parra By the Grape (van verdejo) wacht nog op proeven.
Conclusie
Gelukkig is de tijd echt voorbij dat huiswijnen van supermarkten echt niet te drinken waren. Bovengenoemde wijnen gingen over het algemeen uitermate soepel de keel in, zeker als je er niet als een vinoloog tegen aankeek. Want tegenwoordig zijn dergelijke simpele en goedkope wijnen correct gemaakt, zonder fouten of andere onaangenaamheden. Maar hebben ze drinkplezier, geven ze enige spanning, complexiteit of iets waardoor je geïnteresseerd raakt in de wijn? Iets waardoor je nog een glas wilt, of iets waardoor je even verrast opkijkt van de vloeistof in je glas? Nee, dat niet. Het is gewoon keurig druivensap met wat alcohol. Voor sommige mensen is dat (meer dan) genoeg, voor mij niet. En ik besluit dan ook bij deze dat ik vanaf nu geen huiswijnen van supermarkten meer zal beoordelen. Ieder zijn ding, maar aan mij is het niet besteed!
Fairtrade huiswijnen, biologische huiswijnen, de proefflessen supermarktwijn stroomden binnen de laatste paar weken. En allemaal verkrijgbaar bij de Plus… Nu beleef ik over het algemeen weinig lol aan een huiswijn van een supermarkt. Gladjes, soepeltjes, glijdt zo lekker gedachteloos en zonder enig bezwaar je keel in. Het is alcohol, gemaakt van druivennat, en daar houdt het op. Het kan drinkbaar zijn, lekker zelf, maar om nou te zeggen dat er iets spannends aan te beleven valt, meestal niet nee….
En toch heb ik ze maar weer geprobeerd de afgelopen tijd: Twee maal Fairtrade-huiswijn van de Plus, rood en wit uit Zuid Afrika. Beide € 3,99. Daarnaast de biologische rode en rosé van By the Grape, met de naam Parra ervoor, van het Spaanse wijnhuis Parra Jimenez. De laatste wijn wordt met een campagne gelanceerd waar je U tegen zegt. Fotoreportage, muziekje bij filmpjes op internet, brochure voor de pers die over 50 jaar boeiend historisch reclamemateriaal zal zijn. De Parra By the Grape-wijnen zijn voor € 4,99 in de supermarkt te koop, ook bij de Plus.
Maar dan nu de hamvraag: is het ook wat? Smaakt het? Kun je er wat mee? Nou, daar gaat íe dan.
Fairtrade
Wit 2010, van chenin blanc. Geproefd, en schrijf ik verder niet over. Dat zegt meestal al genoeg.
Rood 2010, van merlot. Geproefd. Oneindig zwoel in de geur, barstensvol rood fruit met dotten room. Van smaak zo soepel en makkelijk dat het gevaarlijk is, bijna limonade. Eerlijk gezegd: slobber eerste klas! Correct gemaakte wijn die niet tegenstaat, maar lol, nee, dat nou ook weer niet.
Parra By the Grape
Vergeleken bij de Fairtrade Merlot is de rode Parra By the Grape 2010 een wondertje van verrassing. Gemaakt van tempranillo, pittig en prettig van smaak, wel tamelijk groen in geur en smaak. Alsof je groene paprika’s net hebt gesneden en zo rauw aan het snacken bent. Dat duidt op onrijp óf overrijp oogsten. De herkomst uit La Mancha zal er debet aan zijn: ofwel onrijp geoogst om te hoge suikerwaarden te voorkomen, ofwel overrijp vanwege de grote hitte daar op de hoogvlakte. Al met al is de rode Parra By the Grape een keurige huiswijn, die ik heel veel liever heb dan de Fairtrade Merlot voor slechts 1 euro minder. Maar waarom is er nou gekozen voor het afsluiten van deze fles met een kurk? Het maakte de wijn muf en bijna kurkig! Een schroefdop was hier echt veel beter geweest! (Even los van de discussie of de winning van aluminium voor schroefdoppen nu zo milieuvriendelijk is!)
De rosé van Parra By the Grape beviel minder: gemaakt van garnacha, prettige aroma’s van rood fruit en citrus, maar in de smaak overheersende groene tonen en stevige bitters in de afdronk. Bijna alsof je op pure grapefruitschil aan het kauwen bent. Het maakte op mij een wat chemische indruk, helaas.
De witte Parra By the Grape (van verdejo) wacht nog op proeven.
Conclusie
De tijd is echt voorbij dat huiswijnen van supermarkten niet te drinken waren. Echt, bovengenoemde wijnen gingen over het algemeen uitermate soepel de keel in. Want tegenwoordig zijn dergelijke simpele en goedkope wijnen correct gemaakt, zonder fouten of andere onaangenaamheden. Maar drinkplezier, enige spanning, complexiteit of iets waardoor je geïnteresseerd raakt in de wijn? Iets waardoor je nog een glas wilt, of iets waardoor je even verrast opkijkt van de vloeistof in je glas? Nee, dat niet. Gewoon keurig druivensap met wat alcohol. Voor sommige mensen is dat (meer dan) genoeg, voor mij niet. En ik besluit dan ook bij deze dat ik vanaf nu geen huiswijnen van supermarkten meer zal beoordelen. Het is aan mij niet besteedt!
