Wijnkronieken is natuurlijk mijn persoonlijke weblog, maar af en toe is er ook ruimte voor gastschrijvers. Zo schrijft Roelof regelmatig over zijn Domaine de la Monette, heeft Marianne de uitreiking van het vinologendiploma beschreven en klimt ook mijn echtgenoot Nico af en toe in de pen. Vandaag is Petra Davids aan de beurt, schrijfster van het boek Wijnroutes. Op de fiets langs wijngaarden in Nederland en België uit 2006. Zij trekt een boeiende parallel tussen het maken van een wijn en het schrijven van een boek.
Ruiken, proeven en genieten van een goed glas wit, rood of bubbels is één van mijn passies. Wat is er nu zo lekker aan een Vernaccia di San Gimignano, een Grauburgunder of een Carmenère? Dat interesseert mij. Maar waar ik vooral benieuwd naar ben, is het verhaal van de wijngaardenier. Wat drijft hem om zich dag in dag uit met druiven en wijn maken bezig te houden?
Een andere grote passie van me is schrijven. Deze twee passies heb ik in 2006 gecombineerd in mijn boek ‘Wijnroutes. Op de fiets langs wijngaarden in Nederland en België’. Tijdens het schrijven ervan ontdekte ik de vele overeenkomsten tussen het maken van wijn en het schrijven van een boek.
In den beginne…
Hoe begin je een wijngaard? Heel basic: door eerst druivenplanten te poten. Vervolgens is het hard werken op het land en wachten tot de planten groot en sterk genoeg zijn om de eerste druiventrossen te dragen.
Maar wat ik nou zo wonderlijk vindt: Waarom legt iemand in Nederland of België een wijngaard aan? Wie begint daar nu mee? Hoe halen sommigen het toch in hun hoofd om in de Lage Landen, waar het aantal zonuren beperkt is, wijn te maken?
Manlief overtuigde mij ervan dat ik hier ‘iets’ mee moest gaan doen. Langzamerhand begon het idee voor het boek te rijpen. In december 2005 zat ik aan tafel bij de redacteur Life Style van uitgeverij Pearson Education. Ik lanceerde mijn ideeën voor het boek en hoopte dat het wortel zou gaan schieten. En dat deed het!
Terroir
De wijngaarden die ik beschreven heb in het boek, heb ik allemaal bezocht. Van Groningen en Noord-Holland tot het Belgische Huy in de buurt van Namen. Allemaal wijngaarden die een heel verschillend terroir hebben. Voor wie dat niet weet: terroir is de omgeving van de druivenstok. De bodem, het microklimaat, de natuurlijke waterhuishouding en de cultuur.
Het terroir van mijn boek is mijn werkplek, het schrijven en het creatief omgaan met de informatie die je krijgt uit de gesprekken met de wijngaardeniers en wat je daar uithaalt.
Snoeien
Voor een goede oogst moet de wijnboer zijn druivenplanten snoeien. Wanneer er teveel trossen aan een wijnrank hangen, krijgen de druiven onvoldoende zonlicht. En dat gaat ten koste van de kwaliteit. Het is de kunst van het weglaten. Minder ranken betekent ook meer voedingsstoffen voor de druiven die blijven hangen.
De kunst van het weglaten geldt ook voor het schrijven. Kill your darlings. Een stuk wordt krachtiger door teksten in te korten. Je komt daarmee tot de kern, de essentie, van je boodschap.
Rijpen
Goede wijn heeft tijd nodig om te rijpen. Soms voegt de wijnboer er nog wat aan toe en laat ‘m dan rusten. Dit geldt ook voor een tekst. Je laat het even liggen, daarna lees je het opnieuw grondig door en je past de tekst aan. Totdat je tevreden bent over het resultaat.
Eigen stijl
Schrijvers en wijngaardeniers hebben hun eigen stijl. De manier waarop ze te werk gaan, is vakmanschap. En het eindproduct moet perfect zijn. Maar of een glas wijn lekker is, bepaalt de wijnliefhebber. En smaken verschillen. Zo ook bij een tekst: de stijl van de schrijver spreekt de een aan, de ander niet.
Petra Davids
foto: Erwin Derks
