Wildmuskat: een rariteit met kwaliteiten

Over rare en onbekende druiven gesproken (zie blog van gisteren): ook op Prowein was er één en ander aan curiositeiten te ontdekken. Al ronddwalend door de enorme hallen stond ik plotseling bij de ministand, nog geen twee meter bij twee meter, van Weingut Amalienhof in Heilbronn. Mijn aandacht werd getrokken door een grote foto van een wijngaard en de term Wildmuskat. Ooit las ik – ik meen in het Slow Food-magazine – over een Amerikaanse wijnbouwer die wijn maakte van in het wild groeiende druiven. Ik meende in deze Wildmuskat iets vergelijkbaars gevonden te hebben.

De standhouder wist mij echter te vertellen dat zijn wijn uniek was: hem was niets bekend van een Amerikaanse wijn van wilde druivensoorten. Hij maakte de enige echte Wilde Muskaat. Ooit werd in de natuur rondom het wijngoed Amalienhof een ‘wilde’ wijnrank aangetroffen. De wijnrank werd bestudeerd, gedetermineerd, er werd geëxperimenteerd en er werd wijn van gemaakt. Het bleek om een variant van de rode druivensoort Lemberger te gaan, ontstaan zonder menselijke tussenkomst en door natuurlijke bevruchting. De soort kreeg een naam: Wildmuskat, naar het sterke muskaatkarakter van de wijnen.

Die wijnen waren nu op Prowein te proeven, en wat voor wijnen: alle typen, of ze nu van de Wildmuskat alleen of in assemblage met andere druivensoorten gemaakt waren, hadden een zeer sterk rozenaroma. Het was letterlijk of je een glas rozenwater dronk, maar dan anders, beter, lekkerder. Als ik ooit had gedacht dat er aan wijn andere smaakstoffen dan die uit de druiven werden toegevoegd, dan zou dat voor deze ‘rozenwijn’ gelden. En toch waren het puur de smaak- en geurstoffen van de druivensoort die in deze wijn tot uiting kwamen, zoals het een echte wijn betaamt.

Ik proefde zowel droge als zoetere varianten van de Wildmuskat, naast een aantal geslaagde assemblages, onder ander met Spätburgunder. Allen waren van goede kwaliteit. Naar mijn smaak waren het geen wijnen waar je flessen van blijft doordrinken, maar ze waren wel degelijk de moeite van het opentrekken waard. Of een wijn als deze voor een grotere markt geschikt is, dat waag ik te betwijfelen. Maar als curiositeit is er zeker een toekomst voor de Wildmuskat. Ik wens de wijnmakers op de Amalienhof dan ook van harte toe dat de dagjesmensen en wijntoeristen in groten getale langskomen en dat ze veel en graag van de wijn zullen proeven en kopen! Want inmiddels is de Wildmuskat geen wilde druif meer; in 1983 waren er zoveel stokken in cultuur gebracht dat er vijf liter wijn gemaakt kon worden. In 1991 volgende de eerste officiële oogst; in 2003 werd de soort benoemd als Wildmuskat en de volgende stap is de opname van de druivensoort in de officiële boeken. De Wildmuskat is getemd, en eigenlijk vind ik dat jammer. Maar als dat niet zo was geweest had ik er ook geen wijn van kunnen proeven. Ieder voordeel heb z’n nadeel!