Wine Blogging Wednesday – 2

De tweede alweer: Wine Blogging Wednesday gaat vandaag voor de tweede keer Dutch. Voor deze aflevering hebben we gekozen voor twee witte wijnen, beide verkrijgbaar bij Gall&Gall. Het gaat om

Peter Lehmann Weighbridge 2005 Unoaked Chardonnay á € 6,99
Mâcon Villages Chardonnay Cuvée 2005 van Blason de Bourgogne á
€ 6,49.

De goede verstaander ziet het al: twee maal een Chardonnay, één uit de Nieuwe Wereld (Australië) en een uit de Oude Wereld (Frankrijk). Ons doel is heel simpel: proef de verschillen. Wat vind je nu van een Chardonnay uit hét gebied der Chardonnay’s, Bourgogne (want de appellation Mâcon Villages maakt onderdeel uit van de Bourgogne) en wat vind je van die van Down Under? Zelf heb ik ze beide al geproefd en ze vielen me niet tegen. Binnenkort volgt een uitgebreidere proefnotitie.

Een kleine inleiding op de druif: de Chardonnay is momenteel misschien wel de meest bekende druif in de wereld. Dat heeft vooral te maken met 1. de topwijnen die er vanouds in Frankrijk van werden (en worden) gemaakt en 2. de golf van aanplantingen die als gevolg van die bekendheid in de Nieuwe Wereld heeft plaatsgehad. Dat zit zou: witte wijnen uit de Bourgogne als Meursault, Montrachet, Pouilly-Fuissé en Chablis staan al eeuwen (niet overdreven) aan de top van de wijnladder. Deze wijnen worden allemaal gemaakt van Chardonnay.
In de Verenigde Staten bijvoorbeeld verkocht men Californische wijn aan het eind van de 19e en het begin van de 20ste eeuw als ‘American Chablis’ of gewoon ‘White Burgundy’. Niet dat dat dan altijd echt van Chardonnay gemaakt was, maar de naam en faam van witte Bourgognewijnen waren zo groot dat imitatie onvermijdelijk was. In de jaren zestig en zeventig van de 20ste eeuw ging men meer aandacht besteden aan de diverse druivensoorten en de kwaliteiten van iedere soort. Al snel bleek dat men overal wel Chardonnay, die verantwoordelijk was voor die geweldige Bourgognewijnen, wilde aanplanten. Daar komt nog bij dat de druif heel gemakkelijk is zowel in de wijngaard als in de kelder. Dat heeft ook zo zijn gevaren: laat je de Chardonnay maar groeien zonder hem lekker kort te houden en maak je op routine en recept wijn van deze druif, dan zal er vast iets uitkomen wat te drinken is, maar zeker geen grote wijn.
De populariteit van Chardonnay bereikte zo’n hoogte dat ook een tegenbeweging ontstond: Engelse wijnliefhebbers bedachten in de jaren tachtig van de vorige eeuw de term ABC: Anything But Chardonnay, of ook wel Another Bloody Chardonnay. Er kwam veel te veel Chardonnay, uit werkelijk alle (wijn)landen van de wereld. In Chili, Australië, Californië, Zuid-Afrika, diverse Europese landen: overal werd en wordt Chardonnay gemaakt, en heel vaak van een matige kwaliteit.

Gelukkig wordt er ook overal wel betere en soms zelfs goede Chardonnay gemaakt: zowel in Australië als in Frankrijk, zowel in Chili als in Oostenrijk. Graag horen we daarom wat jullie van deze Chardonnay’s vonden. Vond je ze te vergelijken, waren er overeenkomsten? Of waren er allemaal maar verschillen, sprong de een er meer uit dan de ander?
Opvallend is alvast één overeenkomst: beide flessen zijn uitgerust met een schroefdop. Voor wijnen als deze, die gewoon binnen een jaar of wat gedronken kunnen (en vaak ook moeten) worden, vind ik de schroefdop zelf een uitkomst. Handig om de fles weer te sluiten op de picknick, handig als je kurkentrekker net is gebroken, handig als je wat minder kracht in je handen hebt.

Dus: ga die flessen kopen, leg ze koud, lees ondertussen ook de informatie op Wijnerij en Wijnsuggestie (Ed en Cuno hebben ook weer een mooie inleiding, met weer andere invalshoeken), zoek wat lekker eten uit (Onno Kleyn gaf in de Volkskrant vanmorgen weer een prachtig recept bij deze wijnen), draai die schroefdoppen los en ga aan de slag. En niet te vergeten: geniet!