Pakkenvrees: Wine Professional 2011

Elk jaar gebeurt het weer: vooraf een sterke aarzeling, tegenzin zelfs, om naar Wine Professional af te reizen, achteraf groot enthousiasme over wat ik allemaal heb beleefd. En sinds kort weet ik waar die aarzeling aan ligt: ik lijd aan pakkenvrees! En ik heb begrepen dat er meer mensen aan lijden, gelukkig 😉

Wat dat is, pakkenvrees? Dat houdt in een huiver om een grote ruimte te betreden waar zeer veel belangrijk kijkende en -doende mannen het beeld bepalen. Wine Professional is namelijk vol mannen in pak – wat overigens ook verlangd wordt door de organisatie. Die pakken zie je vooral bij de grote stands, de big shots onder de importeurs. Het levert het beeld op wat veel (jongere) wijnliefhebbers zo tegenstaat aan ‘wijn’: een cultuur van oudere, ietwat hooghartige heren die gewichtig doen over een drank die gewoon gezellig en ontspannend moet zijn.
Gelukkig valt het in de praktijk erg mee, als je zo’n pak leert kennen. Maar toch…. Nou snap ik ook waarom ik meestal bij de kleinere importeurs op een beurs uitkom: stukken minder pakken daar, en bovendien veel meer vrouwen!

Afgelopen maandag, op de negende editie van Wine Professional, kwam ik vooral (maar niet uitsluitend) terecht bij stands bemand door vrouwen, realiseer ik me achteraf. Ik heb het er echt niet om gedaan, maar zij hadden gewoon de wijnen die ik interessant vond. Een overzicht van een dagje wijnwereld in de RAI.

Het begon al goed met de VVN – de vereniging voor vinologen in Nederland – waar twee vrouwelijke vinologen mij van harte uitnodigden mee te doen aan de wedstrijd: raad het druivenras en het gebied waar de wijn vandaag komt. Ik heb een gokje gewaagd, maar geef mezelf weinig kans. Een nascholingscursus binnenkort lijkt me niet overbodig 😉

Bij Duitse Wijn had ik een – zeer prettige – afspraak met een man in pak. Maar ik raakte ook in gesprek met Barbara Rundquist-Müller van Weingut Dr. H. Thanisch, die me samen met haar wijnmaker verrukkelijke  Rieslings van de Moezel liet proeven. Het wordt toch hoog tijd weer eens naar de Moezel af te reizen.

Bij Regina Meij’s Imperial Wijnkoperij geen pak achter de tafel te bekennen. Ik was verheugd er de wijnen van het Weense huis Zahel aan te treffen, mét een uitstekend mousserende Gemischter Satz. Dat was nieuw voor me. Anna Tornai van het gelijknamige Hongaanse wijnhuis liet me vervolgens een serie mooie wijnen proeven, niet alleen van het eigen wijngoed, maar ook van de buren. Tornai ligt in Somló, niet ver van de Oostenrijkse grens in noordwest Hongarije. Wie van rare druiven houdt, kon hier zijn hart ophalen: juhfark, zenit (kruising van bouvier en ezerjo), hárslevelü, furmint, olaszrizling.

Ook bij Miranda Beems Wine Import vrouwen achter de tafel. Miranda zelf natuurlijk, en de zussen Pfneiszl uit het Hongaarse Sopron, die me hun indrukwekkende biologische reeks rode wijnen lieten proeven, voor een groot deel kékfrankos (of blaufränkisch).

Dankzij Colette van CK MediaPromotions kreeg ik nog een plaatsje bij de masterclass Vouvray, waar de immer actieve wijnmakers van deze Franse appellation opnieuw acte de presence gaven. Wat een verschillende stijlen kun je toch produceren met Chenin Blanc: mousserend en stil, droog en zoet Chefkok  Niven Kunz maakte bij de wijnen twee elegante gerechtjes, die prima als lunch konden dienen: coquille saint jacques en zachtgegaarde kreeft.

Tussen de bedrijven door moesten natuurlijk veel leden van het netwerk Vrouwen in de wijn begroet worden. Verder oesters gegeten, Franse kaas gesnoept en een broodje oude kaas geritseld. Toch ook maar wat stands met mannen bezocht, maar dan wel kleine importeurs: Portugal Wijnimport bijvoorbeeld. Ik beperkte me tot het proeven van de witte, en die wisten me over het algemeen zeer te bekoren. Volgens mij had ik die ervaring vorig jaar ook al, met Portugese wijnen…. Daar moet ik me nog eens meer in gaan verdiepen.

De afsluiting van dag was tevens ook het hoogtepunt, zowel vineus als wat betreft de pakkenvrees. Het leek wel of madeira vrouwen niet aanspreekt, zoveel donker gejaste mannen namen er deel aan de masterclass Madeira, met wijnen van het huis Barbeito. Eigenaar Ricardo Diogo Freitas lichtte negen van zijn madeira’s toe, plus een tweetal die het bedrijf geërfd heeft van voorgangers. Ik vond madeira altijd al geweldig, maar die van Barbeito zijn top. Ik zou ze graag eens naast die van Henriques & Henriques zetten, die we zelf af en toe in huis hebben. Barbeito is naar eigen zeggen een jong bedrijf, opgericht in 1946. Op dit moment is de derde generatie aan het roer, en dat roer is stevig omgegooid in de afgelopen jaren. Madeira’s komen er niet uit ovens (estufas), bijvoorbeeld, en de alom vergruisde druif tinta negra mole heeft een herwaardering ondergaan.

Topper van de proeverij was de blend van verdelho en boal, VB Lote 2 Reserva, waarbij John Halvemaan een subliem gerechtje van krokante zwezerik met artisjokpuree en perencompôte serveerde. Bij de Halve Maan ga ik eens eten! Indrukwekkend waren ook de twee madeira’s uit de 19e eeuw: van 1875 en 1834. Moet je je voorstellen, een madeira van vóór koningin Emma, uit de tijd dat Napoleon nog maar net definitief van het toneel was verdwenen. Phylloxera moest nog gaan huishouden, twee wereldoorlogen waren nog niet uitgevochten. En als je dan zag hoe fris van kleur deze wijn was… Onvoorstelbaar, net als de geur en smaak van vooral de madeira uit 1834. Barbeito verkoopt deze wijnen niet, maar wil ze alleen op proeverijen serveren om het potentieel van de drank te tonen. En dat is gelukt!

Overigens, Ricardo Diogo Freitas had geen pak aan…..!